IJzig weer; en een voorspelde winterse neerslag rondom de steden Charleroi en Laon deed mij mijn, min of meer, vaste route wijzigen; zo op 't einde van 't jaar zou het niet prettig zijn vast komen te zitten vanwege winterse omstandigheden en dus besloot ik, nadat ik nog in 't donker nabij Vaassen de kar met goederen had volgezet, de andere weg; dit keer lag er een slordige vijfhonderd kilometer snelweg voor me; maar dit keer ook, zo ervaarde ik vandaag, op een manier over de snelweg die een vijfentwintig jaar geleden gebruikelijke was: geen files en dun gezaaid vrachtverkeer; tussen Antwerpen en Lille, naast diverse Nederlanders, veel Belgen en vooral veel Fransen op het latere stuk naar Parijs. Een paar dagen is alles even anders, mede omdat de "oostblok"-collega de kerst en 't nieuwe jaar thuis doorbrengt terwijl "hun" vrachtwagens, doorgaans afkomstig van Nederlandse bedrijven, overal in ons land op grote parkeerplaatsen zijn weggestapeld; merkwaardig tafereel vlak voor de kerst. Bussen vol oosterlingen terug naart 't oosten, hetzij per vliegtuig, hetzij verder per bus. Lang leve Europa, al dat gesleep met onderbetaalde arbeidskrachten terwijl in dit geval niemand zeurt over de belasting van 't milieu. Naast "Wakker Dier" wordt het tijd voor een actiegroep "Wakker Mens".
Woorden, Het Woord, hetzij door het oude spreken, door doorvertelde verhalen, danwel door het lezen ervan, zijn altijd de eeuwen door het enige middel van spreken tussen mensen onderling geweest; wij luisterden naar het gesprokene, lazen het uit boeken en namen het op; zonder dat de letters en woorden vermengd werden met verontreinigingen. Daar kwam echter enige verandering in sinds de inrede van de beeldbuis. Opeens moesten wij daardoor zowel beelden, gesprekken alsmede woorden verwerken en bekend is dat onze hersenen zich daaraan moesten aanpassen; vanwege de veelheid van informatie begon daarmee de eerste vervlakking. De oude Professor, over wie ik het hier meer heb gehad en professor is in, onder meer, pedagogiek, is er van overtuigt dat dit inmiddels ruim vijftig jaar oude medium een rol speelt in de thans op oudere leeftijd veelvuldig voorkomende geheugenstoornissen.
Antwerpen, Lille, Parijs; velen kennen de eindeloze Autoroute du Nord, weten zelfs niet beter of hij lag er altijd al, maar de autoroute ligt er pas na de opkomst van de televisie; vanaf halverwege de jaren zestig. Juist vandaag, dertig december, is het vijftig jaar terug dat in 1964 de minister van transport Marc Jacquet de eerste snelweg met péage, met tol, opende tussen Senlis en Le Bourget waarbij het een nieuw vliegveld bij
Roissy passeerde; vliegveld Roissy, dat later vernoemd werd naar Charles de Gaulle; twee jaar later kwam het grote deel naar Bapaume gereed; ergo: vandaag vieren we het feit van vijftig jaar tolheffing op de Franse autosnelwegen. Overigens werd een tiental jaren later vanwege diverse ontwikkelingen juist dat eerste deel grotendeels tolvrij.
Wie echter daarentegen met hetzelfde halve literflesje voor drie of vier openstaande kranen staat waaruit kostbare vloeistoffen stromen en zoveel mogelijk van al deze vloeistoffen met dat ene flesje veilig wil stellen, vliegt van de ene kraan naar de andere, mikt ze ongecontroleerd in 't zelfde vat; u begrijpt, ik stel een metafoor, maar het resultaat is dat het vat weliswaar vol komt, maar vol zit met een andere, en wellicht totaal onbruikbare vloeistof; de vloeistoffen hebben elkaar verdund en misschien zelfs wel aangetast; 't kan niet meer gebruikt worden als veilige brandstof, noch voor consumptie geschikt.
Opzij, bezuiden Parijs, Combs le Villle, aan de oostkant, maar ik wist reeds dat kans op lossen uiterst gering was; mijn verwachting bleek juist en dus zocht ik even verderop een stek waar ik overnachten kon. Trouwens, vermoedelijk had ik ook gewoon de oude route kunnen rijden: na Gent was er geen witje meer op 't veld en neerslag bleef uit. Stijgende temperaturen en soms brak de zon door; Laon en Soissons hadden niet voor problemen gezorgd. Demain, morgen, rond een uur of zes, ga ik het weer proberen om van een deel van de lading af te komen.
Dat is dus, wat er via uw beeldscherm gebeurt, vanaf uw flatscreen van uw computer waar een heuse kakofonie van prikkels vanaf het net via ogen en oren de hersenen binnenstromen: alle hens aan dek, behoudens reuk en smaak alle zintuigen overbelastend aan 't werk met "info" die wij in een te snel tempo dienen te decoderen en ondertussen links en rechts worden afgeleid door reclame en kliklinkjes en het kan niet anders of het gebruik ervan heeft neurologische consequenties; hapklare infobrokken maakt, dat we vervallen tot loutere decoders van de toestroom van informatie terwijl we geen enkel juist verband meer leggen; het heeft een rigoureus verwoestende uitwerking op ons denken; de mens vervallen tot consument van data; die kijkt naar het beeld dat Het Woord vermoord.
Aldus schreef ome Willem.
---
