Het boerse midden, Moulins,, tot aan Clermont-Ferand, de streek van de Allier en de Loire waar wat mist was, en dan de geheimzinnige bergen, wolvengehuil en stadjes als Massiac, Espillion, Loubaresse: de Cantal en Lozere; de namen zeggen al genoeg, daan door de Chevennen, twee, drie keer naar duizend meter, langs Florac, de overgang naar 't karakteristieke zuiden dat bij Ales aanvangt; de duizenden okergele huisjes tussen de taaie steeneiken; dan drie uur wachten in Garons voor het lossen van drie paletten: één uur per palet en ik maakte van de gelegenheid gebruik met de fiets Garons en een oude bekende op te zoeken.
De volgende, te Nimes, 27 paletten; duurde geen 27 uur, dat viel weer mee, maar wel weer een dikke twee en toen was ik van de vracht verlost en zat de tijd, de werktijd, er bijna op. De Oase was niet ver, Bellegarde, aan de noordzijde van de Camarque, op de oude weg net voor Arles en nog één van de weinigen waar een goed smakelijke maaltijd wordt bereid; ook de afgelopen avond weer.
Vijf uur nu, langzaam sta ik op. 'T wordt eveneens weer langzaam tijd om verder te gaan; Frankrijk in, de alsmaar voortgaande tijd weer door, me te begeven tussen en deel uit te maken van het immer voortrazende verkeer.
Achter me de herinnering, de voorbije tijd, het boerse midden en de geheimzinnige bergen met haar wolvengehuil.
Aldus schreef ome Willem.
---
