Sombere berichten, een woelige herfst is begonnen, de ogen lijken gesloten voor de afgrond waarlangs te zorgeloos wordt gewandeld en dan ook nog berichten die Arthur Schoppenhauer gelijk lijken te geven: de wereld wordt geregeerd door een boze, sadistische macht die vanuit een verborgen uithoek gniffelend met oneindig veel genoegen en leedvermaak toekijkt hoe de mensheid lijd en wanhopig ronddoold, of zelfs eentje die actief meedoet, briesend rondgaat omdat hij weet dat zijn tijd kort is.
Eerst langs Amsterdam, dan vertrekken naar De Meern, een plaatsje bij Utrecht en vervolgens lossen te Geldermalsen bij een districentrum van een grote winkelketen dat handelt in huishoudelijke artikelen en diverse andere snuisterijen; in en door de lucht herfstige sedenten; grijze wolken, plotseling opstekende windvlagen die dood blad vervoeren en toen ik leeg was de kar weer volladen te Veghel; van 's-Hertogenbosch langs de Zuid-Willemsvaart langswaar het in de loop der jaren steeds drukker werd en het karakter van het eens zo vredigkalme gemoedelijke Brabant drastisch vernietigde.
Bijna koddig is het, op zijn minst hypocriet, dat het Nederlandse leger nu actief gaat meespelen, gevolg van stompzinnig Madurodamdenken van onze leidslieden waaronder we lijden; nog kort geleden werd Israël vermaand, internationaal berispt, ja, in de media eenzijdig veroordeeld toen ze, na een gruwelijke kindermoord op drie schoolgaande tieners, de Gazastrook binnenviel: na jarenlange Hamasterreur een einde maakte aan de dagelijkse raketbeschietingen met raketten gekocht van, onder meer, Nederlands ontwikkelingsgeld.
Nederlandse F-16 bommenwerpers gaan bommen werpen op Islamitische strijders die net vrijgelaten werden uit Turkse krijgsgevangenissen; dat daarbij onschuldige burgers, vrouwen en kinderen zullen worden geraakt is onvermijdelijk;
"wij" die toch zoveel kritiek op de staat Israël leverden: tweeslachtigheid in optima forma; bij "ons" werden niet eens drie tieners vermoord: "wij" gaan bommen gooien omdat "wij" vinden dat het moet; "wij", krankzinnige, hoogmoedige "wij", gaan bommen gooien terwijl wij "onze" ouderen laten verrekken.
Het maakt de herfst grimmig, grimmiger dan anders: vreemd genoeg werd er niet toegestaan bij het laden aanwezig te zijn, en eenmaal geladen bleek verkeerd geladen te zijn, te zwaar op de trekas, waardoor ik verzocht, verzoeken moest de oplegger weer te lossen en opnieuw en zó te laden dat de trekas minder werd belast; pas na vieren kon ik eindelijk vertrekken, de rumoerige, onvoorspelbare wereld, de nog zwoele, hete herfst weer in; het eerste dode afgevallen blad tegemoet.
En terwijl ik me door allerlei duistere machten omringd wist rolde ik langs Eindhoven en denderde nog België door: het eveneens niets vermoedende België; uit het westen brachten grijze wolken ragfijne motregen mee; overvallen door somberheid bereikte ik de Franse grens; niemand lijkt oog te hebben. Oog noch oor.
En ondertussen gaat het zich o zo braaf achtende Nederland maar door, met een voortschrijdend schrijnend madurodamdenken.
Aldus schreef ome Willem.
---
