Als 't niet zo ernstig was, zou ik er meesmuilend om lachen; al dat gedoe waar ik op de radio over hoorde, het geneuzel omtrent alle poen die wij Nederlanders, ondanks dat we te maken kregen met rigoureuze bezuinigingen, nog eens extra moeten ophoesten; over de Europese bijdrage, van al die kunstgrepen die er in 't werk worden gesteld om de reddeloze Euro te redden terwijl niemand mij kan uitleggen waarom in het Verenigd Europa de Fransen tot 62 en Nederlands tot 67 jaar moeten blijven doorbuffellen; ik meldde me bij een Duitser die reeds had aangegeven dat hij wist wat ik kwam doen.
Nog eens zeven paletten verdwenen in de kar waarna ik verder ging, verder naar 't oosten, vooralsnog een koele, maar stralende dag tegemoet en denderde de snelweg met wegnummer 44 af, een deel waaraan met ver voor de "oorlog" aan begonnen was en waaraan men tot ver in 1942 aan had gewerkt waarna de bijna voltooide weg eerst nog eens door geallieerde bombardementen onklaar werd gemaakt om na de oorlog weer opgekallefaterd te kunnen worden en begin jaren zeventig tot Kassel gereed kwam; Kassel, waar, toen men nog Cassel schreef, rond 1815 rabijnenzoon Paul Reuter ter wereld kwam en grondlegger werd van het nog steeds functionerende persbureau Reuters die, nog ver voordat Europa vergeven werd met snelwegen, tussen Aken en Brussel postduiven met nieuwsberichten liet vliegen omdat die nu eenmaal veel sneller waren dan de toen in opkomst zijnde posttrein: tussen Aken-Berlijn en Brussel-Parijs was er reeds een telegraafverbinding en met de postduivenlist veroverde Reuter in korte tijd enorme vermaardheid terwijl die duiven hem financieel geen windeieren hebben nagelaten.
En Kassel, waar op kerstdag 1886 de schrijver van onder meer tweestromenland, het boekje voor het gezonde en zieke mensenverstand en Sabbatrust voor het zondagskind, in 't Duits de titel Der Stern der Erlösung heeft, schreef, Franz Rosenzweig, die, zo blijkt uit zijn geschriften, juist in een tijd van de opkomst van het monster uit de onderwereld over de hoge gruwelgolven die dat monster zou veroorzaken, heen zag en reeds toen al de verbinding liet zien die er de eeuwen door tussen Rome, Genève en Jeruzalem altijd omfloerst aanwezig is geweest.
Kassel passeerde ik nog voor de middag, sloeg af even naat 't noorden om, na een korte snelwegonderbreking, door te snorren naar 't oosten terwijl het allengs koeler werd; vanaf Leinefelde stak ik over de zogenoemde Bundesstrasse schuin, via Bad Langensalsza, naar de stad waar zich voor en tijdens de oorlog de firma Topf und Sõhne, bouwers van ovens en in die hoedanigheid voor vernietigingskamp Auschwitz crematoriumovens heeft gesmeed, bevond, Erfurt, en vanaf daar rolde ik weer voor een dik uur de snelweg over; de eindeloze lijkende snelweg dwars door Thüringen tot aan de kruising met de weg Berlijn-München vanaf waar ik een stuk naar 't zuiden rolde, tot exact aan de grens met Bayern en niet ver van de Tsjechische grens; 't was even na drieeen en ik wist het eigenlijk al: te laat, want het adres begint vroeg en sluit dientengevolge reeds om twee uur.
Zodoende reed ik nadien nog even rond in de omgeving, op zoek naar een stille en goede parkeerplek: een dunne maanschil liet zich reeds zien terwijl een eveneens dunne nevel zich over het prachtige bergland uitstrekte, veroorzaakt door de koele lucht alsmede de zonnestralen die alle vocht uit de schrale lucht ontnam; boven de wazige bergen een kraakheldere lucht waardoor zich enkele vliegtuigen speerden, een kort spoor wit achterlatend tegen de achtergrond van de steeds roder wordende lucht, veroorzaakt door de neerdalende zon; rond vijfen was 't donker en ontving ik weer Nederlands radiogeklets.
Natuurlijk; weer over de Euro; 't is bijna misdadig; gelijk eindeloos het leven rekken van een reeds lang in terminale toestand verkerende patiënt, een misdadig systeem waarmee, met name, het ooit zo zuinige en daardoor welvarende Nederland steeds meer, tot op het bod, wordt uitgeknepen; de zo stevige, met ceder- en eikenhouten Nederlandse constructie van weleer werd aangetast door de euroworm en wordt met vele kleine gangen doorboord zodat instortingsgevaar op de loer ligt; reeds hebben de Eurofielen hun oog laten vallen op onze enorme pensioenreserves: zoals hout voor de boktor, zo de geldhonger van Brussel; uiteindelijk zal alles uitdraaien op een vreselijke catastrofe en 't is al te laat; we zijn reeds Eurminaal en 't wachten is op het definitieve einde.
Aldus schreef ome Willem.
---
