'T was vroeg en koud, nauwelijks twee graden en ik warmde me binnen bij de boulangerie; omvatte met beide handen het warme koffiekopje, nam een slokje net op het moment dat hij vanuit het donker binnenkwam. Hij droeg vaalgrijze laarzen, nog steeds dat brilletje en verder een sjofele, groene overjas; ik bestelde nog twee petit café en voor hem een warme, verse croissant.
De nachten lengen, bewolkt en 't was heerlijk zacht toen ik bij de Oase vertrok: Arles, daarna Salon en Avignon, nog voor zessen en de tolpoortjes de snelweg af en volgde vervolgens de voormalige N-weg; langs Trets en Brignoles, midden op de weg rijden bij het bekende boogspoorbrugje waarvan de zijkanten te laag zijn: stoppen, net voor Le Luc; even leuten.
De zon daalde reeds achter de eerste bergttoppen en ik had de truck bij La Pierre geparkeerd; fietste naar "le Chennes" waar zoon Mathieu aan de buitentafel zat te schrijven; in de grote boerenschuur was de druivenpers volop aan de gang; Camille en An, beide dochters La Pierre, en nog enkele anderen, waren met de laatste werkzaamheden van de dag bezig terwijl ik met een glas wat verse ongefilterde') paradis'') schepte en met een enkele teug genoot van het rode, dieprode druivenlekkers.
Van Le Luc besloot ik over de bergen, door het dal van de Durance, via Sisteron naar Grenoble te reizen; maar eerst een weinig laden in Le Luc hetgeen redelijk vlot verliep; het wolkendek was gebroken en er volgde de verdere dag riante zonneschijn waarin ik, onder meer Gap passeerde waar het overvol was, overvol met Gappers in personenvoertuigen; vrachtverkeer was vrijwel nihiel en met de grote truck voelde ik me er een vreemde eend in de bijt, in een bijt tussen de Alpen.
Na enkele teugen paradis vanuit verschillende persen waarbij reeds de aanstaande wijnnuance te herkennen is, nam ik plaats aan de buitentafel waar ik voor 't laatst had gezeten in mei 2010, toen ik nog met Marcel, Marcel la Pierre, gezellig een Frans boompje trachtte op te zetten. Oktober, vier jaar geleden, overleed hij en 't voelde vreemd er te zijn, te zitten met zijn schrijvende zoon aan dezelfde tafel als toen; nu zonder hem die de natuurlijke wijn weer een kans, een nieuw leven gaf; Marcel, de eerste die weer begon wijn te maken zonder rommel, zonder te rommelen; geen aditatieven, geen gefilter, geen gedoe, geen bijgevoegde gisten; maar de Meester, de Meester van de eerlijke wijn is niet meer.
En terwijl de zon verder achter de bergen zonk, fietste ik nog even langs één van z'n leerlingen, langs Guy, wat verder in 't dorpje Vilé Morgon waar ik een volgend goed glas rood moest drinken om daarna, in 't donker, terug naar de truck te gaan; parkeerde de fiets in 't hok en ging op uitnodiging met de beide dochters La Pierre en een aantal landarbeiders mee naar elders; met een busje zonder ramen waardoor ik niet wist waar ik terecht kwam, scheurend tussen de wijngaarden door, een kwartier, zeker een kwartier terwijl ik het oude Franse liedje Alouette, gentil alouette aanhief dat direct door iedereen in de bus werd meegezongen totdat het voertuig ergens stopte; we kwamen terecht in een etablissement waar overal lekkere hapjes ter verorbering gereed stonden, alsmede wijn, grote flessen wijn, magnums; dus met mijn neus in de boter; naast de niet aan mij besteedde diverse worst- en jambonsoorten; kleine broodjes met gegrilde groenten, tomaat, tortilla's, fromage en kleine stukjes overheerlijke piepers, heel wat anders als "onze" patat.
Rond elven was ik weer alleen en stond ik naast de groene slaaphut, schouwde een halfwas maan en keek in de voorbije jaren, de onsamenhangende samenhang; toen ik, de afgelopen dag, over Rians, langs dezelfde boulangerie als weleer en waar hij, toen, op die koude wintermorgen, de aan lager wal geraakte, binnenkwam.
Rians, tussen Le Luc en Sisteron. Het was half elf in de morgen toen ik er even stopte, zelfs een foto nam van de bakker waar ik hem op die gure wintermorgen van 2011 voor 't laatst zag en onder de titel "de otmoeting"''') over hem verhaalde; van Helmer, Helmer Otterman die zorgde dat de wijn van Marcel naar Nederland kwam; die een goed jaar na Marcel.....
Zo bleef ik, in gedachten verzonken, enige tijd naar de sterren staren dewelker licht enigszins door de heldere halfmaan ontnomen werd en er geen ot- of ontmoeting plaats vindt, niet meer kan plaatsvinden; ze waren goede vrienden; Marcel en Helmer.
Aldus schreef ome Willem.
') Ongefilterd. Bij La Pierre wordt de wijn niet, nooit, gefilterd!
'') Paradis. Net geperste wijn met beginnend alcohol, 1 á 2 procent. Na 't persen wordt ze in cuve's of vaten overgeheveld waarna het verder, tot wijn, rijpen moet.
''') 25 november 2010
