Naar 't zuidoosten, eerst kilometers, ja: ki lo me ters, snelweg, door een streek waar ik lange tijd geleden veel toefde, een landstreek met duizenden morgens') fruitgaarden; perziken, necterines, kiwi's en uiteraard druiven en alleen ter hoogte van Forlimpopeli is er enkele kilometers akkerland: graan, tomaten, paprika's; zo denderde ik door, Cesena voorbij en dan, dan flitste er door mij heen de woorden die Julius Cesar een dikke tweeduizend jaar terug fluisterde: "Alea iacta est'')", op het moment dat ik de Rubicone overstak en Rimini, alsmede San Marino in de verte zag opdoemen en waar ik Emilia-Romagna verliet en de Marche in snorde.
Cattolica, Fano, Pesaro, en een afslag voor Ancona-Noord verliet ik de rond 1970 in gebruik genomen snelweg om over de "oude" weg verder te gaan en kreeg zo een fantastisch uitzicht over het enigszins tussen de zee en een omliggende berg verstopte havenstad waar zich aan de zuidkant het losadres bevond; binnen een half uur had ik de veertien paletten voor dat adres er uit; ik kon weer verder, wederom verder over de eindeloze noord-zuidbaan. Tot halverwege Pescara, waar de snelweg door een rits tunnels gaat; aldaar ging ik er af om even op adem komen; een weg die pal langs de kust liep, een tjokvol gebouwde kust met tussen de weg en de huizen een spoorweg; rechts van mij oplopende bergen waarin de snelweg verstopt werd; passeerde sentimentele herfstige dorpjes, en vanaf Grottomare pendelde ik de snelweg weer op; verder, steeds verder van huis en ik hield het vol, lange tijd, de Abruzzo door en daarna de landstreek Molise, tot even voor Termoli, bij de grens met Puglia, toen vond ik het welletjes; kón het ook welletjes vinden omdat vanaf daar de superstrada bijna net zo "snel" is als de autobaan, met dien verstande, dat ze een stuk minder saai is.
Eerst langs de kust, de eindeloze zee, schitterend in het zonlicht, vredig, zo leek het. Maar de zee herbergt al eeuwen doden, ook de talloze doden van zij, die de oversteek vanuit Afrika waagden en het niet hebben, niet werden, gered: de zee; en ook, wanneer ze onstuimig wordt. Ze kan, ja, ze is een onberekenbaar opslokmonster!
Na Termoli doemde links de Promontorio del Gargano op, een enorme bergrug, een uitstulping die de zee in steekt en die ik links liet liggen terwijl ik de enorme vlakte van en rond de stad Foggia doorsnorde; vanaf Ancona een dikke vier uur. Foggia, een, zo leek, fataal verloren stad; ik parkeerde de truck langs de weg waar bergen zwerfvuil rondslingerde terwijl de meeste van de omliggende industrieloodsen en terreinen er verlaten en desolaat bij lagen; alsof het een spookstad betrof. Het centrum had dezelfde uitstraling; deprimerend, failliet, verloren; de stad, die in 't verleden al zo leed toen rond 1730 een enorme aardbeving meer dan tweeduizend doden eisde.
Maar eigenlijk was dat nog niets vergeleken met het even verderop gelegen Herdonia waar ik later, toen ik in Foggia uitgefietst was, op weg verder naar 't zuiden, langskwam een waar Romeinse legers 2200 jaar geleden het twee keer in twee jaar waagden om met de Chartagers onder leiding van Hanibal de strijd aan te gaan; terwijl de verliezen van Hanibals leger enkele tientallen doden telde, waren de verliezen onder de Romeinen desastreus: bij de eerste slag lieten zestienduizend, bij de tweede slag nog eens tienduizend Romeinse soldaten het leven terwijl er nog eens een dikke tienduizend gevankelijk werden weggevoerd; toén, hier, in de vlakte rond Foggia. Kan ik me van die tijd en die slagen enigszins een voorstelling maken?
Twee wegen naar Bari; bij Cerignola voert de hoofdweg via Barletta, langs de kust, maar ik snorde het alternatief, over Canosa, Andria en Corato, op en bij laatstgenoemde stad parkeerde ik de truck bij een veilig uitziende parkeerplaats met nachtwaker; kreeg ook nog tijd om laatstgenoemde te bezoeken en Corato bleek meer de moeite van het bezoeken waard dan Foggia; levendig, enkele eeuwenoude, goed uitziende gebouwen en kerken, en zo rond zevenen zaten langs de oude stadsring tientallen oude heren op de aldaar aanwezige bankjes elkaar oude verhalen te vertellen. De avond viel, ik zocht de weg weer terug, terug na de truck en liet mij de daarna genoten maaltijd goed smaken.
Penne ailio l' olio en vitello arosto en onderwijl stel ik het me voor, probeer het, de Punische oorlog; Herdonia.
Aldus schreef ome Willem.
'). Een morgen is een stuk land dat in één morgen bewerkt kan worden en in doorsnee iets minder is dan een hectare. Een morgen wordt verdeeld in zes hond en een hond in 100 roe. De hondsbosse roe telt ongeveer elf, de Rijnlandse roe ongeveer veertien vierkante meters.
'') De teerling''') is geworpen.
''') Dobbelsteen
---
