Tijdens de terugreis, die overigens niet zonder slag of stoot verliep, waar ik in België vanwege het enorme in regen terugkerend vakantieverkeer de wijk nam over Nieuwkerke-Waas, en zelfs uitweek naar Tholen en Steenbergen, stond de radio, bij wijze van spreken, bol van sanctienieuws, van de wedstrijd Rusland-E.U., de eerste helft tussen de twee bloedmanen van 2014 in: de grimmigheid is weergekeerd.
'T is niet de eerste keer; de plotselinge omslag, gevoed door datgene wat de media de massa te eten geeft, zoals bij de val van Het Gordijn: plotseling repte, tot aan de uiterst "linkse" media aan toe, dat "het oosten" eindelijk vrij is, terwijl ze kort daarvoor al datgene wat zich achter dat heilige gordijn voltrok met vele woorden en letters verdedigde alsof het aldaar achter haar een Hof van Eden betrof; zo ook nu: ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat het voedsel, dat ons thans door de media wordt voorgeschoteld, voornamelijk bestaat uit een stinkend Russisch ei, volgepropt met giftige "E"-nummers en met eieren waarop een nors poetinhoofd getekend staat.
Het Dafje stond er nog, stond er natuurlijk nog, want zelden gaat ze weg zonder mij en na wat weggelekte lucht te hebben gedraaid, rolde ik zo rustig mogelijk de weg weer op, dit keer eerst naar Amsterdam waar ik de uit Frankrijk meegetorste handel naartoe bracht en daarna ging ik op weg naar Apeldoorn om de oplegger weer vol te stoppen met nieuwe handel met bestemming Frankrijk.
Sommigen verwijten mij verregaande somberheid, kunnen mijn kritiek op de zo bejubelde Europese Eenheidsworst nauwelijks velen, maar het enige waar ik mij mee bezig houd is het invullen van de lege vakjes op het Europese kruiswoordraadsel, de tot nog toe witgebleven vakjes van de juiste letter voorzien, zoals de verregaande ongelijkheid tussen de burgers onderling, de onwerkelijke situatie dat, terwijl de "kop"stukken in Brussel, van welke nationaliteit dan ook, in gelijke functie een gelijk salaris toucheren, terwijl ik wordt ingehaald door een Roemeen die nog geen tien procent van mijn salaris verdiend en het opnoemen van feiten kan mij toch niet kwalijk genomen worden: 't zijn toch geen vanwege de sancties teruggekeerde appels met peren die ik vergelijk, mitsgaders geen twee Russische windeieren.
Na Apeldoorn besloot ik via Venlo, en daarna, na Luik, de voormalige Ardennenroute te pakken; de doodstille vierbaansweg over Nandrin naar Marche, en vandaar langs Champlon naar Bouillon, een weg die men op sommige stukken met de ogen dicht nog kan rijden, een route waar plots fraaie vergezichten de ogen strelen; afwisselend zonnig, dikke, losse wolkenflodders boven honderdtallig groen; niet gestoord door voortrazend verkeer dat schitterde door afwezigheid en zo reed ik aan het einde van de middag Frankrijk binnen, vervolgde de weg langs Sedan en reisde richting Vouziers, sloeg daar naar links en bij een volgend dorpje waarbij ik altijd langs een thans bijna honderdjaar oud Duits oorlogskerkhof, vol met zwarte kruisen, kom, naar rechts en via een smalle weg bereik ik dan Sommepy Tahure: aldaar boog ik links en stevende op Chalons af; een stevige wind leefde zich uit over de glooiende vlakten.
Zo naderde ik Vitry le François, reed nog enkele kilometers en na een klein dorpje wist ik een heerlijke stek, eenzaam tussen de bomen; een plekje dat weinig weten en waarlangs de Marne -nog in kinderschoenen- kabbelt.
Vooral Eurofielen verwijten mij recalcitrant anti-euro-gedrag, snappen niet dat iemand, die zo profiteert van de open grenzen, zo tegen de voortgaande Euro-Unie zijn kan, ja, soms, zowel ter linker alsmede ter rechter zijde van het politieke spectrum, bespeur ik ergernis, maar mijn gehoor, dat geluiden opvangt met, van wat Nietszche ooit "het oorgaan van de vrees", noemde, hoort geluiden van neerstortend water.
Feiten, geen ja of nee spelletje, en al helemaal geen appels met peren!
Zoals het verboden is homo's, vrouwen en Joden te discrimineren; als ik roep wat Joden en vrouwen niet meer dan 30 procent van dat salaris mogen verdienen dan ieder ander in dezelfe functie; ik zou daarvoor kunne worden opgepakt. Maar zodra het Roemen en Bulgaren, inwoners van één het dezelfde Unie betreft, mag er, zolang ze niet tot die Eurolite behoren, naar hartelust gediscrimineerd worden!
Een Europa dat bezig is zich een nieuw stuwmeer aan (Oekraïense) slaven te verwerven en daarvoor, ditmaal, een enorme oorlog wenst te riskeren.
Daarom, Zolang ik besef dat er ergens in de rivier zich een levensgevaarlijke waterval bevindt, kan niemand het mij kwalijk memen dat ik met alle kracht tegen de stroom in blijf roeien.
Aldus schreef ome Willem.
---
