Saint-Vulbas, vlak bij de enorme vierpijps kernreactor Le Buguy één van de oudste in Frankrijk en waar al in 1964 met de bouw werd begonnen en vanaf 1972 in gebruik genomen, gekoeld door de Rhône en waar ik, na enige tijd in de regen wachten, rond half tien met een vrijwel volle kar vertrok; vrijwel, want er zouden elders nog twee paletten bijkomen.
Een tijdlang heb ik het trachten te volgen; de bezwaren van milieubewegingen tegen kernenergie; verdiepte me in de voors en tegens, maar na enige tijd besefte ik dat zowel mijn voor of tegen niets zou uitmaken; inmiddels staan er over de hele wereld aardig wat kerncentrales en tot nog toe onstaan er niet al te veel problemen, maar toch; áls er wat gebeurd zoals kortgeleden in Japan en enkele decennia terug in het Oekraïense Tsjernobiel, dan zijn de rapen wel gaar; kortom, mijn houding hieromtrent is altijd wat ambivalent gebleven: ze zijn er, en we moeten er 't beste maar van hopen.
Even leek het weer te klaren, de regen minderde naarmate ik via Pont d' Ain op Bourg en Bresse aanreed, toch weer een mooi landschap, wetend, dat, zodra ik naar rechts zou gaan, de bergen beginnen, maar ik verschoonde, reed naar 't noorden en over de destijds veel gebruikte Italië-route; over Montrevel en Bresse en Saint-Trivier-de-Courtes waarna ik links afboog om bij Lacrost over de brug van de Saône te gaan; het stukje weg stak meer dan tien kilometer af, maar tegenwoordig rollen de meesten via de nieuwe snelweg Dôle-Dijon; rond de middag kwam ik aan in Beaune-Noord, reed de D-974 op, langs Comblanchien en in Nuits-Saint-Georges karde ik de bergen van de Côte-d' Or op, de smalle D-25, via Chaux naar Arcenant waar de eerste pallet op me stond te wachten; men stond al buiten naar bij te zwaaien.
Negen van de tien; nee, werkelijk, negen en negentig van de honderd, en ik heb het vele keren gevraagd met betrekking tot de kooldioxide, doorgaans wat foutief koolzuur genoemd, in de lucht, beter bekend onder de scheikundige formule CO-2, waar de C voor carbonium, koolstof, en de O voor oxigenium, zuurstof staat en de twee daarachter dat twee zuurstofatomen geketend zijn aan één koolstofatoom; de vraag: hoeveel "CO-2" zit er thans in de lucht?
Na het laden van de pallet over de smalle bosweg verder; inmiddels was het afgrijselijk weer geworden; hoe verder ik kwam, hoe straffer de wind, een storm gelijk terwijl striemende regen de Côte d' Or bedwelmde; tien graden, wellicht ten teken dat de aarde, gevolg de hogere CO-2-uitstoot, aan het opwarmen is: ik kon een glimlach niet onderdrukken! 'T werd een pracht van een route: Vandenesse-en-Auxois, net boven de Morvan, Commarin en Sombernon, een klein stadje dat in de Tweede Wereldoorlog bekendheid kreeg omdat de noordelijke troepen van operatie Overload de zuidelijke gevechtstroepen van operatie Dragon er elkaar in september 1944 troffen, plaats ook waar in de buurt zowel de Seine als de Saône ontspringen. Vandaar trachtte ik naar Saint Seine-'l-Abbaye te rijden, maar de weg bleek toe, zodat ik eerst naar Vitteaux en door naar Venarey-les-Laumers snorde en daar rechts ging, naar het stadje Baigneux-les-Juifs; aldaar kwam ik alsnog op de juiste weg.
Vrijwel niemand die het antwoord weet; men gist, men raait er maar op los en zo kom ik steeds meer tot de conclussie dat, inzake datgene wat allerlei milieulogen als uiterst riskant en aardwarmteverhogend duiden, vrijwel niemand eigenlijk weet waar hij over praat, maar het gehalte van kooldioxide is natuurlijk verwaarloosbaar; ooit, toen, dan en nu en ik verwonder er mij over dat de eerste of tweede natuurkundeles bij zo weinig mensen is blijven hangen: uit de door mij genomen steekproeven: nauwelijks één procent!
De juiste weg, ja, de weg naar Châtillion-sur-Seine, want daar, daar in de buurt ligt een dorpje met de naam Prusly sur Ource waar ik via Maisey-le-Duc naartoe snorde; maar helaas: de klant zou zich moeten bevinden in het nevengelegen Bois de Langres, maar, aangekomen op het -vermoedelijke- terrein, toeterde ik luid, liep enkele hallen binnen, maar niets wees op enige menselijke aaanwezigheid, zodat ik onverrichter zake verder moest reizen, thans in geheel tegengestelde richting als de dag er voor en rond het luiden van de avondklok passeerde ik de gevangenis met het nevengelegen café waar ik daags ervoor nog een slappe esprasso dronk.
Uiterst merkwaardig dat zoveel mensen geloven inzake een kwestie waarvan men zich nauwelijks realiseert dat men niet eens weet waar men 't over heeft: lucht bestaat, zo leerde ik bij mijn eerste of tweede natuurkundeles, voor het overgrote deel uit "N", nitrogenium, hetgeen, in 't Nederlands, stikstof genoemd wordt, voor om en nabij de tachtig procent en de oplettende lezer zal zich meteen realiseren dat de verkoop van stikstof in uw autoband nagenoeg hetzelfde is als lucht; op die twintig procent na dus: men verkoopt er stikstof als ware het iets exclusiefs, maar het merendeel is louter lucht.
Zo rolde ik verder noordwaarts, terug weer via Vitry en Chalons, daarna volgde nog Suippes en Sommepy Tahure, maar in tegenstelling tot de heenreis, reed ik nu recht door, langs Mazargan tot aan Attigny aan de Aisne waar ik een rustplek vond voor de nacht; onderweg, vanaf Châtillion ongeveer, brak de lucht wat open, de regen hield het even voor gezien en even kon ik de maan, reeds bezig met haar laatste kwartier, zien.
De overige twintig procent is zuurstof, zuurstof dat elk levend wezen nodig heeft om te leven; ook bomen en planten, waarvan vaak, wederom foutief, beweerd wordt dat ze, zoals mensen en dieren zuurstof gebruiken, de flora stikstof opneemt en zuurstof afgeeft; een werkelijke afzichtelijke bewering, maar nog steeds menen heel veel mensen dat het werkelijk waar is; wederom kan ik dan eeen glimlach niet onderdrukken, tracht, vaak tevergeeft, deze mythe bij die mensen te ontmaskeren; maar neen, men gelooft toch liever de onzin die niet waar is.
Vanmorgen reeds vroeg op, verder, rollend door geoogst Frans landschap; en wederom, de maan en er recht tegenover, een helder licht: noordoostelijk, net boven de horizon, dat moest Jupiter zijn; ik torde verder en verder, en bij Jojo te Bruly liet ik me een kop zwarte koffie inschenken; weer sloeg het noodweer toe, wederom in ferme slagregens; als kennelijke afkoeling voor de opgewarmde aarde; ik bladerde Het Laatste Nieuws, Vlaams dagblad, door dat memoreerde dat honderd jaar geleden, op 14 augustus, het Paname-kanaal dat de Atlantische- en Stille Oceaan met elkaar verbindt, open ging, een werkje dat een twintigtal jaren in beslag had genomen en een slordige 27.000 (!!) mensenlevens had geëist; daar werd ik even stil van; inmiddels was 't zeven uur, en daar ging ik weer.
Tachtig en twintig is honderd, juist ja, maar iets exacter is bijna twintig procent zuurstof: de rest, nog geen twee procent, zijn vele en vele andere gassen en één daarvan is de als berucht bekend staande CO-2, nul komma nul drie negen procent, (0,039), dus waar gaat het dan eigenlijk over. Wie zich daarnaast rekenschap geeft dat een koe ongeveer vijf keer zoveer CO-2 uitstoot dan een personenvoertuig, kan meteen die Amerikanen uit de vorige eeuw begrijpen; voor elke bizon (uitstoot zeven keer zoveel als een grote Amerikaanse slee) kon men dus zeven van die karren produceren om het gehalte CO-2 neutraal te houden; en daarnaast komt er nog wat bij: die CO-2 wordt opgenomen door planten, vooral door grassen: gras heeft wegens zijn fijnmazige bladoppervlakte een veel grotere en effectieve CO-2 opname dan bijvoorbeeld een Braziliaans oerwoud.
Wat gebeurt er precies: alles wat leeft gebruikt zuurstof, het zogenaamde O-2, dat de koolstof (C), voorkomend (als voedsel)in planten en in het menselijke en dierlijk lichaam, verbrand; en zo ontstaat CO-2. Maar planten, doen, naast CO-2 produceren, nog iets geheel anders. Tijdens een zonnige periode komt er assimilatie op gang, en met het opgenomen water uit de grond (H2O) én met behulp van bladgroen verbinden zij de H2O scheikundig met de CO-2 waardoor suiker, C6H12O6 plus O2 ontstaat: ergo; bij dat proces van water en kooldioxide tot suiker komt er dus een molecuul zuurstof weer vrij. En nu komt het: hoe meer CO-2 zich in de lucht bevind, hoe harder gewassen gaan groeien en suikers worden gevormt: met andere woorden: hoe meer natuurlkijk voedsel wordt geproduceert en zo houdt de natuur het hele CO-2 verhaal zelf in evenwicht; erger nog: indien CO-2 kunstmatig uit de atmosfeer verwijderd wordt, loopt men het risico op voedselschaarste!
België door, en nog voor de middag de lading uit Saint-Vulbas gelost te Waddinxveen, toen op Amsterdam, de thuisbasis aan waar ik wat adressen voor eigen land mee kreeg, voor morgen, maar eentje, te Zeist, wist ik nog te lossen. En dan maar zien wat ik morgen, na de middag, in de kar krijg voor volgende week.
Genoeg erover: maar de schade die thans de huidige klimatologen aanrichten aan de economie heeft een destructieve werking op het leven; het wordt, door de meest onzinnige en idiote maatregelen, steeds duurder; tijdens deze huidige zomer duidt niets op opwarming, in de verste verte niet, maar millieufanaten hebben daar natuurlijk allang hun ubochtverhaal voor klaar; en ach, laat ik dit keer, ter overdenking, besluiten met een oud Jiddisch spreekwoord: E scheiker ken auch a mooi nit woor sein: "Een leugen kan ook wel eens niet waar zijn".
Aldus schreef ome Willem.
---
