Inmiddels gaat het maar door, de desinformatie, en aan beide fronten; de heer Poetin en zijn trawanten misleiden voortdurend de grote Russische massa terwijl men hier, in het westen en met Amerika, het allemaal beter menen te weten, maar evenzo met gelijke misformatie van de werkelijke problemen worden afgeleid : opeens is zij er weer, de grommende, boze beer uit het oosten die we, met het Europese faillissement, koste wat het kost, moeten bestrijden en plotseling slaan zelfs de meest linkse politici uiterst strijdbare en rechtse taal uit en zo wordt de versting Europa omgevormd tot een knokkersburgt die het wel even tegen dat Russische beertje zal opnemen.
Via de N-80 ging het verder en ach, de lezer kent de weg inmiddels wel en toch! Toch was 't weer anders, kt is elke keer weer anders; in Précy-sous-Thil stopte ik voor een petit-café bij een typisch Franse uitbater; vriendelijk, nonchalant en hij had een warme croissant in de aanbieding die ik mij met genoegen liet smaken; na een kwartier verder, over en door het gebied waar de Seine geboren wordt en in Châtillon sur Seine nog slechts een heel klein beekje is; rond de middag kwam ik aan in Vitry-le-François, het kleine stadje waar in 1795 ene Pierre Leroux werd geboren die rond 1830 uit wilgenbast de stof salicine wist te isoleren en daarmee uiteindelijk de eerste ontdekker werd van de thans veelvuldig tegen allerlei kwalen geslikte aspirines; ik stopte er een uurtje, deed wat boodschappen en reed even met de fiets de binnenstad in, het centrum waar je nog rond 1978 dwars doorheen reed, langs het plein waar het in- en uitrijdend verkeer gescheiden werd door de grote, mooie kathedraal en waar destijds een gezellig plein met een fontein te zien was dat nu met allerlei moderne prullaria er oerlelijk uitzag; onfans, ja, afschuwelijk gewoon en een duidelijke voetprint van een cultuurbarbaar; even keek ik er rond, toen sloeg ik op de vlucht, terug naar het wachtende en rustende DAFje
Aan het einde van de middag, nadat ik dit keer via Pauvres en Biermes, dus via Rethel snorde, kwam ik aan bij Jojo, bij de grens te Brûly en waar haar zoon de honeurs waarnam.
Daar las ik "Het Laatste Nieuws" dat ook voor deze dag weer een "Oorlogs"-bijlage had; Zaterdag 22 augustus 1914, prijs 5 centimes; de krant bestond toen reeds 27 jaar en ik las dat er uhlanen samenkwamen in Kales (Calais), dat de dag ervoor, op 18-e oogst, oogst dat er voor augustus staat, bekend werd dat Held van Luik te Paderborn in krijgsgevangenschap zat; ik las diverse berichten en ontdekte dat ook toen reeds de Belgische bevolking door het oorlogsnieuws voor het lapje werd gehouden; de ene desinformatie volgde de andere met grote snelheid op en ik meen er niet naast te zitten dat dit in onze tijd van gelijk laken en pak is; het mislukte Europa weet de problemen niet de baas en creëert zich rap een vijandbeeld waar we het maar mee moeten doen; de geschiedenis leert niet alleen, dat de mens niets leert van de geschiedenis, maar meer nog, dat de mens niets KAN leren van de geschiedenis.
Nog binnen rijtijd wist ik de Nederlandse grens te bereiken en zaterdag waren ze werkelijk aanwezig: de loodjes, toen ik van de grens het voertuig naar Amsterdam bracht en met de fiets naar het station reed en vandaar de trein naar huis nam; de laatste. De laatste kilometers, samen met wat laatste loodjes, lagen achter mij: een tijd van enkele weken vakantie breekt aan.
Aldus schreef ome Willem.
---
