Parkeerbeleid, Rotterdams parkeerbeleid was de reden; daarvoor reisde ik af om het eens met eigen ogen waar te nemen, want het heeft op zeker ogenblik, nu ruim een goed jaar geleden, het stadsbestuur, in samenwerking met zogenaamde havendeskundigen, (het "Havenbedrijf") behaagt om een algeheel parkeerverbod voor vrachtverkeer in te stellen, voor een beetje haven van formaat een toch wel wat erg rigoureuze maatregel, grenzend aan het absurde, ja, er eigenlijk overheen.
Wel de goederen, maar niet de vervoermiddelen; weliswaar zijn er vier parkeerplaatsen voor het parkeren ingericht, maar daarvoor dient fors te worden betaald; inmiddels zijn er enkele "blauwe zones" gecreëerd, een eigenaardig fenomeen, aangegeven met discutabele borden, afgezien de vraag of de wegenverkeerswet blauwe zones voor het vrachtverkeer kent; discutabele borden; boven een bord parkeerplaats voor vrachtwagen een onderbod met "blauwe zone maximaal 4 uur" en dááronder nóg een bordje "20.00-6.00 uur" en dan komt de vraag op waarop de tijdsmelding betrekking op heeft. Op het hoofdbord? Dan is vrij parkeren zonder blauwe schijf in dié uren toegestaan en is er een beperking tot vier uur alleen op de daguren. Toch schrijven lui, mensen die zich lenen voor de rol van parkeerwachters, er "bonnen" voor uit, 97 euro, maar mijn inschatting is dat het een inkoppertje wordt voor elke chauffeur die hiermee naar de rechter gaat; lachwekkend, beleid, ergerlijk ook; voor een wereldhaven!
Later, in de avond, de stad even in; we -mijn echtgenoot was mee- wandelden wat rond; door de Hoogstraat en ontdekten slechts één voor-de-oorlogs gebouw, de Sint-Laurenskerk, ook nog het enige middeleeuwse gebouw dat de stad kent en het heeft niet veel gescheeld of ook deze kerk zou, meteen na het Duitse bombardement op 14 mei 1940, tot op de grond toe worden afgebroken en een uiterst bittere ironie is dat diezelfde Duitsers het de Rotterdammers in de bezettingsjaren belet heeft dit snode pan uit te voeren. Maar ook na de oorlog heeft het tot 1952 geduurd voordat er zoveel cultuurbesef doordrong dat de oude kerk in volle glorie werd gerestaureerd.
Rotterdam, een "platgegooide" stad; ik bezocht er in de loop der jaren velen, met name in Duitsland: Frankfurt am Main, Dresden, Berlijn en nog vele anderen, maar in tegenstelling tot al die andere oude steden waar ik toefde en die na jaren van restauratie in oude staat werden teruggerenoveerd, liepen we in Rotterdam voornamelijk tussen betonnen nieuwbouw; lijkt de herbouw van na de oorlog tot nu op een ernstige stedenbouwkundige vergissing; rond de oude Laurenskerk vonden we nauwelijks wat hollands gezelligs; uiteindelijk in de Westewagenweg, een aardig, oer-Rotterdams etablissement waar we, bijna tegen verwachting in, verrukkelijk aten.
Misschien wandelden we rond op de verkeerde plek; Rotterdam met één bezoek juist beoordelen kan natuurlijk niet (zelden bezochten we de Maasstad, de laatste keer was alweer 14 jaar geleden), maar het enige, dat ik als Amsterdammer gezellig vond -en vind- aan de stad zijn de autochtonen, met hun adremme opmerkingen, gesproken in een daartoe ontwikkeld speciaal dialect, in stoerheid het Amsterdams overtreffend, in humor evenarend: haventaal, van geen gezeur, of, zoals een lijflied klinkt; geen woorden, maar daden.
Maar helaas, soms met een tekort aan intelligentie, vaak met een tekort door de bocht: de na-oorlogse, lompe, onnadenkende nuttigheidsbouw, flats, de naam zegt het al, de Blaak blaakt niet van schoonheid; de Laurenskathedraal als fossiel tussen betonnen monsters en ik mijmer even terug naar de haven.
De grote haven, ik had het best met hoofdletters willen schrijven, maar nu, waar vrachtrijders gemangeld worden tussen rijtijdenwet en parkeerverbod, laat ik dit maar achterwege. Ook een dergelijke, absurde gemeenteverordening wijst op achterblijvende intelligentie van, in ieder geval, de gemeentelijke wanbestuurders.
Aldus schreef ome Willem.
---
