Zo kom je er weinig tot nooit en zo kom je er opeens twee keer binnen een week; Hollands glorie en een groot onderdeel van onze economiemotor: de stad met de haven waar ooit de (Franse) schaker Philidor woonde en schaakmeester Böhm geboren werd, ooit woonplaats van Pim Fortuin en waar Erasmus als Geert Geers ter wereld kwam, Rotterdam, eveneens de stad met het meest absurde parkeerbeleid ter wereld voor het vrachtverkeer.
In Brussel staat een enorm uitdijend gebouw waar duizenden ambtenaren werken. Overheidsdienaren uit alle windstreken en lidstaten van de Europese Unie waar Nederland jaarlijks zes miljard euro aan afdraagt, eigenlijk een schijntje, want het is nog niet eens voldoende het halfjaarlijkse salaris van al deze eurowerkers te betalen die immers maandelijks meer dan één miljard aan salaris, exclusief onkostenvergoeding, toucheren.
"Nederland kiest", heette het programma waarvoor wij werden uitgenodigd en wij zijn dan vrachtrijders van divers pluimage, collega's die elkaar soms flink in de haren zitten wanneer het aankomt op de methode om problemen in de sector op te lossen, maar het over één ding volkomen eens zijn: een Europa waar, bij een kennelijk gebrek aan visie, thans een onderklasse ontstaat, blieven wij eigenlijk niet.
Dolend door Europa zie ik het al jaren; zien wij, mijn collega's en ik, het, en ze, overal; de uitbuiting, de nieuwe slaven, de onderklasse, gevolg van open grenzen en "vrije" handel; utopisch klinkende woorden, maar we zagen en zien het gebeuren; dagelijks, om ons heen, als een olievlek waarvan de giftige dampen zich tot in de kleinste krochten van de arbeidzame samenleving te voelen, soms letterlijk te ruiken, zijn!
'T ging allemaal razendsnel. En ze kwam, als het ware, uit de lucht vallen; er zijn zaken en omstandigheden die je nauwelijks in de hand hebt. Waarin je verzeild geraakt, maar voordat ik het goed en wel zelf in de gaten had reed ik alweer over de Willemsbrug, aanschouwde ik met twee collega's vanaf het Noordereiland de Erasmusbrug en even later bewonderden we de oude Oceaanstomer, het na-oorlogse schip De Rotterdam in de Katendrechtse haven die aldaar intern omgebouwd werd tot hotel. Het schip dat in een nabijver verleden, tussen 1959-1969 naar de overzijde, naar Amerika, nogal wat passagiers heeft overgezet en niet veel later wandelden we door het bunkerachtige pakhuis waar ooit duizenden en duizenden zakken meel lagen opgetast: de oude Maassilo, nu, althans voor de avond, omgetoverd tot televisiestudio.
Eén miljard maandsalaris! Eén miljard salaris; daar zou je toch wel wat van mogen verwachten, vooral omdat het ook nog eens zuur verdiend belastinggeld is, maar dat ene miljard heeft het niet voorkomen, heeft het niet voorzien, heeft geen enkele benul gehad en alle voorafgaande waarschuwingen in de wind geslagen; handige en gewiekste, moreel onderontwikkelde zakenlui maakten misbruik van de open grenzen, van vrije handel en dienstverlening, zogenaamd vrije, want al snel bleek dit de kapstok waaraan die moreel verwerpelijken de nieuwe slaven aan wisten vast te ketenen, met name de vrachtrijders, gemangeld tussen onderbetaling en rechteloosheid.
Het was de avond, "de" avond voor verkiezingen, de Europese verkiezingen die in Nederland vandaag plaatsvinden en alvorens het programma begon werden er twee, waaronder ik, naar voren geschoven en "geschminkt" om eventueel voor de camera de gevoelens van de doorsnee vrachtrijder ten opzichte van Europa en haar Unie te vertolken en voordat ik het goed en wel in de gaten had kreeg ik een microfoon onder mijn snor, kon ik, in slechts een schaduwveeg ogenblik van slechts enkele minuten, trachten weer te geven wat dat één miljard aan salaris opslorpende stuwmeer aan ambtenaren natuurlijk allang hadden moeten kennen en weten; de kettingreactie; slavernij en uitbuiting enerzijds, oplopende werkloosheid anderzijds met als neveneffect funeste gevolgen voor de verkeersveiligheid; in enkele schampere minuten, toen draaide de camera's weg; "kiezend Nederland wéét nu", dacht ik even, "maar weet eigenlijk nog steeds te weinig".
'T zijn ook, oh gruwe ironie, merendeels slaven; Polen, Tsjechen, Slowaken, Bulgaren, maar ook Roemenen en Hongaren; ze worden er op uit gestuurd, wekenlang tegen een schrijnend salaris waar ook nog een deel door die immorele van geroofd wordt!
Polen, overigens, werden in korte tijd ook te duur en worden meer en meer vervangen door Oekraïners (!!); een verdrag van dát lidstaat met het niet-euroland maakt dat mogelijk; zoals via Bulgarije Moldaviërs en Macedoniërs, via Letland Philipino,s Europa worden binnengesmokkeld; ze verschijnen met steeds grotere regelmaat op onze wegen, maken ze onveilig. Onveilig als bijwerking van de schandalige uitbuiting!!
Uitdagen doe ik ze; de parlementariërs pro! Uitdagen doe ik ze; de uit het veld geslagen Sophie's in 't Veld, de op het plein in Kiev met holocaustontkenners dansende Van Baalens, de Tangen, de Langens en de Eickhouten!!
Trek een trainingsbroek aan en koop badslippers vermom u tot MOE-lander, tover u om tot moderne slaaf, en vertrek, ga op reis, met een truck op weg, liefst met z'n tweeën in één cabine; een dag, een week, een maand graag; met nauwelijks geld en met een kist vol houdbare etenswaren en twee flessen zelf gestookte wodka; voor een vergoeding van 3 euro per gewerkt uur.
Sta drie weekeinden (verplicht 45 uur) stil langs de snelweg waar u de gegrilde biefstuk vanuit het nevengelegen restaurant kunt ruiken, maar geen poen hebt er te eten en u sjokt vier weken in zowat dezelfde plunje rond en kunt douchen noch nauwelijks verschonen; u had immers maar twee trainingsbroeken. Vier weken! En u werkt vijf dagen á tien uur; de rest staat u zich voor "eigen rekening" te pletter te vervelen; de fles wodka lonkt!
Na vier weken keert u terug en verwacht 600 euro te ontvangen. Maar u reed ergens om, het voertuig verbruikte te veel én u had de brutaliteit één keer de telefoon niet op te nemen waardoor er 200 euro op dat riante "salaris" in mindering wordt gebracht: Wedden! U opent de fles zelfgestookte wodka en slurpt haar tot de bodem leeg; u heeft ondervonden wat het betekend, hoe het voelt als de "vrije" markt over het geweten heerst waardoor Europa afstevent op één grote vergissing.
Wat het betekend om in handen te vallen van de (nieuwe) nozems, de Nieuwe Ondernemers Zonder Enig Moraalbesef.
Als u Europa gaat voélen!
Wedden, dat u dan de kans loopt genezen te zijn van Eurofilis!
Eén miljard euro, weet u nog wel? En geen enkele visie of plan dat deze uitwas zag of stopt.
Aldus schreef ome Willem.
---
