In de morgenkoelte, gewoon koud eigenlijk, snorde ik naar 't eerste laadadres, een stuk het binnenland in, dat wil zeggen, zo bij de Ligurische kust, de bergen in, of in ieder geval er tussen, vaak langs een wildstromend riviertje, een kilometer of vijf en hoog boven mij zag ik de snelweg uit één van de vele tunnels komen en even verder ook weer ingaan. Het ging er rap toen men om acht uur begon. Na een drie kwartier bevond ik mij op boven omschreven snelweg, uitkijkend in de diepte waar ik daarvoor geladen had, op weg naar een tweede klant, ergens midden op de Po-vlakte.
Een dertig kilometer naar 't zuidoosten, La Spezia, vandaar naar Parma; onderwijl bracht de lucht uit zee wolken mee, steeds meer, steeds dikker, maar de Ligurische Alpen wisten het, althans voor een tijd, tegen te houden, want niet zodra was ik over de hoogste toppen heen, of ik snorde in een overdadige zonneschijn, genoot van het vergezicht op de noordelijk van mij rustende Alpenketen, honderden kilometers verderop; ik verliet de snelweg nabij Cremona, op zoek naar het laadadres bij Crema dat ik makkelijk vond, maar waar ik nog even niet meteen aan de beurt was; diverse voertuigen stonden in de rij, maar toch werd ik, spoediger dan ik dacht, geholpen en na een dik uur, na de middag, kon ik weer verder, naar een derde, laatste klant, waar ik de volgende morgen zou gaan laden; via Lodi en Pavia, via allerlei andere kleine plaatsen, waaronder ook nog twee vervelende wegafsluitingen, kwam ik bij Tortona weer op de hoofdweg, richting Turijn, alwaar in de nabijheid het laatste adres zich moest bevinden. Al met al was het reeds laat geworden, over zevenen, toen ik in Orbassano, net even onder Turijn, aankwam en vroeg aan diverse mensen de via pinifarina, maar niemand wist van het bestaan ervan.
En hoe het dan door een samenloop van omstandigheden met moderne middelen fout kan gaan. Bij een pizza-tent had iemand een laptop en een navigatiemiddel; hij zocht, ik zocht mee, maar vonden eerst niets, totdat bleek dat de naam onjuist geschreven was; het moest via Pininfarina, met een extra n na de twedde i geschreven worden, genoemd, achteraf, naar Battista "pinin" Farina, (1893-1963) ontwerper van vele mooie automodellen, en omdat hij de jongste was van het grote gezin van elf kinderen de "bij"-naam pinin, kleinste, jongste kreeg, maar met al die wetenschap had ik het adres nog niet gevonden!
Het bleef zoeken en vragen, terwijl de navi benevens de computer stee-vast de Viale Pininfarina situeerden op een nevengelegen industrieterrein te Turijn, stadsdeel, jawel, Orbassano. Dus niet Orbassano als plaats, net onder Turijn, maar Orbassano als stadsdeel, IN Turijn en zo vertrok ik van Orbassano naar Turijn, een kwartier, zo niet iets meer, richting Turijn en gelukkig was de avond ver gevorderd, voetbal op T.V. zodat ik door een doodstille stad in de Viale Pininfarina aankwam waar het, helaas, laadadres zich niet bevond, zodat ik, onverrichter zake, terugkeerde naar Orbassano. Iets moest niet kloppen!
Nu ik wist waar het niet was, wist ik natuurlijk nog niet waar het wel was; ik trachtte collega's te bellen, maar die sliepn of koegden, althans wilden mij niet spreken of waren niet bereikbaar, dus ik bleef maar vragen, van buischauffeur tot politieagent en steevast werd ik doorverwezen naar Turijn, stadsdeel Orbassano, maar daar was het, getuige mijn eigen ogen, niet en terwijl ik zo onderhand door half Italië versleten werd voor eigenwijze idioot, ontmoette ik een autochtone Orbassaan die het ook niet wist, maar mij verwees naar een nieuw industrieterrein met de opmerking dat ik daar maar eens moest gaan kijken, inmiddels, met mijn via versa naar Turijn, een uurtje verder; met een weinig schaamrood op de kaken vond ik het adres dat diverse van mijn collega's met kennelijk minder moete hadden gevonden en voor mij een moeilijk zoekplaatje was.
Aldus schreef ome Willem.
---
