Woorden. Ach, wat zijn nu eigenlijk woorden! Er is al zoveel gezegd en geschreven over woorden, en, om het met niet al te veel woorden te zeggen: onzichtbaar zijn ze, onzichtbaar als muziek en slechts door het oor komen ze tot ons.
Denk nu niet dat ik de afgelopen dagen mij tot het nietsdoen heb gewend, integendeel, na mijn hazenslaap in het Amsterdams Bos weer naar de club geweest, natuurlijk, samen met de over de honderdjarige professor, met omgekeerde rollen; hij verloor, ik won dit keer zodat we wederom met een vol punt terug over de schaars verlichte Beethovenlaan scheurden.
Maar ondanks dat woorden in de wereld van het onzichtbare huizen, kunnen ze bij juist gebruik veel laten zien en zo kunnen woorden dienen om de gedachten van de schrijver, de intenties van de spreker, te openbaren.
En dan vandaag, noemenswaardig, met een bijna twintig jaar jongere oude heer, dus toch wel dik in de tachtig, op pad geweest, in het teken van transport en expeditie; mijn oude werkgever, meneer "Hans", destijds ten onderscheid van meneer "Leo", beide Hendriks en behorend tot de oude generatie, vader en oom van mijn huidige broodheer; rond tien uur haalde ik hem af vanuit zijn woning ten zuiden van Amsterdam voor een bezoek 's-morgens bij een oude collega van mij te Purmerend teneinde elkaar sterke en minder sterke verhalen van weleer te vertellen, meneer "Hans" als werkgever, en mijn naamgenoot als collega; natuurlijk kwamen er foto's aan te pas, oude foto's van ver vervlogen tijden.
Maar dankzij, zij het een uiterst dubieus dankzij, dat woorden onzichtbaar zijn, kunnen zij ook een tegengesteld doel dienen, want voor sommige mensen dienen woorden als een sluier en gebruiken ze woorden als een schimmige mist, ja, dienen iemands woorden juist om zijn gedachten te verbergen.
Later, in de middag, samen met meneer "Hans" even langs een heer op enigszins gevorderde leeftijd geweest, dik in de negentig, en als chauffeursopperhoofd met het roer in handen ruim vijftig jaar aan het bedrijf verbonden geweest, de oude heer Moerkamp die door meneer Hans bij zijn voornaam, met Guus, werd aangesproken, bijzonder, voor mij "meneer"Guus begon in 1933, toen het bedrijf nog op de Heerengracht gevestigd was, begonnen in een onwaarschijnlijk lang verleden tijd, in een tijd van ver voor de dageraad van mijn gedachten waar waargebeurde verhalen als sprookjes klinken, over paardenkarren en dekschuiten; ik kreeg een kijkje in een andere wereld met woorden geschilderd, met oude woorden, oud van klank en betekenis, woorden met een geur van geschiedenis.
Later in de middag weer terug, meneer "Hans" weer thuis gebracht, onderweg nog wat woorden over en weer; en over van alles en nog terwijl we over de rijk beboomde Pieter Caland snorden en een regenboog als hoopvol teken de herfstgebruinde takken sierden.
Maar o zo veel woorden verbergen het uiterste, ideologische woorden, links of recht, ja, woorden, juist in de politiek, want aldaar dienen woorden te verbergen dat men in het geheel geen gedachten heeft.
Aldus schreef ome Willem.
---
