Inmiddels heeft zich de nieuwe week weer aangekondigd, ja, ben ik op weg met een nieuwe ronde, een reis ditmaal naar zowel het zuiden als het oosten.
En doordat ik niet vroeg begon, een gesprongen luchtbalg aan de oplegger liet repareren en eerst nog, uiteraard, laden en lossen, reed ik rond twee uur Amsterdam uit mert nog ruim zeven uur rijtijd voor de gril.
Daarvoor had ik, in de morgen, enkele paletten in Tiel geladen, de rest stond klaar in de eigen loods; rond zes uur in de avond passeerde ik Keulen, 't was druk, maar er ontstond geen file en terwijl links van mij een iets afnemende maan begon te klimmen, snorde ik over de golvende weg naar Frankfurt waar ik achter een oneindig lang rood lint aanreed terwijl eenzelfde, steeds doorgaand wit lint aan de andere kant van de weg mij tegemoet kwam, twee voortrollende lichtgevende lijnen in rood en wit zonder enige onderbreking en daarboven een nieuwsgierige bol die zich van tijd tot tijd achter een passerende wolk verstopte, een wolk die door de schuilgaande maan zwart met een donkergrijze doorzichtige rand kleurde, soms stroken en slierten die de maan doormidden kliefden, het contrast aangaf, de woelige voertuigstromen, rusteloze slangen, eindeloos kronkelend, daarboven het geheimzinnige met enkele sterren omgeven hemellichaam.
Rustiger werd het na Medenbach, nadat de weg zich splitst, links richting Neurenberg, recht door naar Bazel en ik reed verder over de HaFraBa, de oude benaming van de weg Hamburg-Frankfurt-Bazel, Darmstadt, Heidelberg voorbij en niet lang daarna boog ik af richting Heilbron en toen ik ook die stad achter mij had gelaten zocht ik een parkeerplek die ik niet vond: alles overvol, een bekend Duits probleem, dus zocht ik een rustplaats in een klein dorpje nevens de snelweg, vond, nog voor elf uur, een plek, net voldoende groot voor de oplegger en de Daf.
Onder het toeziend oog van de immer glimmende maan.
Aldus schreef ome Willem.
---
