Nog voor vijf uur passeerden we de grens met onze oosterburen.
We, ja, we, want mee is dit keer een oude pesionario, een oude jeugdvriend die weer een keer mijn bestaan wilde meeervaren, na een tiental- en een dertigtal jaren terug dit keer ten derde male, een lange tijd waarin we ouder werden, om maar niet te spreken: oud, steeds dichter bij de eeuwige gewesten.
Het bleef lang donker, tot voorbij Koblenz, voorbij de hoge brug over de Moesel en intussen begrepen we dat te veel regen louter ons land had getart; de wolken braken en soms ontvingen we een glimlach van een bleke halfmaan; we rolden door en aan het einde van de "61", Am Hochenheimring, dronken we veels te dure koffie om daarna verder te snorren.
Verder, tot twee keer toe aansluiten achteraan een file, oponthoud van bij elkaar een klein uur en met nog drie rij-uur op de klok over kwamen we aan in Bad Urach, opzij van Tübingen en Reutlingen en onder de zuidrook van Stuttgart waar we zes ton handel bij een eerste klant achter lieten.
Prachtige, intense herfstkleuren, vanuit Bad Urach rolden we door het stille glooiende Baden Württemberg, heuveltoppen met kastelen of Ruïnes, en overal rondom bomen die nog een laatste poging deden de bladverbinding in stand te houden terwijl de soms opstekende wind daar genadeloos een einde aan maakte; steeds meer zwierven bladen boomloos over weg en weiden, ontheemd, als kinderen die hun moeders waren kwijt geraakt terwijl intussen mijn reisgenoot en ik uitvoerig en met argumenten elkaar onze inzichten verkregen na die lange reeks van jaren, verduidelijkten, en bij Ravensburg gekomen kregen we uitzicht op de eerste Alpentoppen; de zon brak door terwijl het algure plaats maakte voor nazomers weer en met nog een half uur snortijd op de klok waagden we de oversteek over een spiegelgladde Bodensee.
Het liep op rolletjes, zelfs de douane liep op rolletjes; de grens bij het stadje wat voorheen op de radio bij de voor schippers bestemde berichten altijd als eerste genoemd werd bij de opsomming der waterhoogten, konstanz, bracht geen problemen en net aan gene zijde van de streep, in Eurovrij gebied, zochten we een parkeerplek op waarna we tot vroeg in de avond door het stadje doolden, Spätly en Röstly aten en daarna het groene rolhok weer opzochten, samen 127 jaar.
Aldus schreef ome Willem.
---
