De wind voerde de eerste bladeren mee, de dalen werden hier en daar gevuld met geheimzinnige mist, de oostenwind, de zon kwam dichter bij de Steenbok dan de Kreeft, steeds kortere dagen en mijn ziel wandelde in het rijk van droefenis; het nieuwe jaar begon en het voorname feest van afhankelijkheid en zelfbezinnig voorbij, op weg naar huis, op weg, de winter tegemoet.
Inmiddels werd het weer maandag, ik toefde de morgen in de hoofdstad, at een broodje Kasher bij Sal in de Scheldestraat en trotseerde lange tijd de nog steeds oostenwind, zonnig, maar kil en gortdroog, door weiden, door bos, de Heuvelrug en afgepijgerd kwam ik thuis, alles deed zeer en ik was moe, ziek wellicht terwijl in de voortuin schitterende Stenbergia's mijn droeve ziel troostten.
Al vroeg zocht ik het foudraal op, citroensap en wat sterks terwijl op de radio net de Tragische van Schubert begint en vrijwel direct strelen de klanken snaren van weemoed. In de goot langs de trottoirrand lagen de eerste reeksen bladval, zonder pardon afgerukt door de oosten wind, ootmoedig denk ik aan voorbije tijden, de zonet afgesloten zomer; de diepte van het adagio raakt me, pink een eenzame traan weg en vol vreugde beleef ik mijn droefgeestigheid, een dolce penare, zoete pijn, droef geluk.
Aldus schreef ome Willem.
---
