Een laat bericht, dit keer, omdat de techniek mij in de steek liet. Was de batterij van de telefoon leeg; ook de oplader bleek kaduuk; gistermorgen was ik alweer uiterst vroeg in Haaften waar ik een losafspraak om twee uur in de middag had, maar meteen werd gelost; met een pakje stroopwafels voor bij de koffie kom je soms een heel end. Daarna laden in Veghel waar ik door een misverstand een uur lang bij een verkeerd, en gesloten, adres stond te wachten terwijl het laadadres 300 meter om de hoek was, maar desalniettemin, nog voor 12 uur kon ik op weg, geladen en al, op weg naar het westen van de Franse republiek; reeds bij Eindhoven kwam ik een half uur stil te staan door een gekantelde zandwagen van een dus niet erg te benijden collega en ook Antwerpen was even aansluiten, maar daarna kon ik aardig doorsnorren.
De wereldoorlog had laten zien waartoe de technomens in staat was, óók in staat was, en in Noord-Frankrijk passeerde ik langs vele graven met talrijke doden, miljoenen jonge mensen aan wie een heel leven voor zich was ontgund; omgekomen in de tijd van het laatste globen; maar nog was de aarde niet rond genoeg; een Tweede Wereldoorlog brak uit, wreder en helser dan ooit en een oorlog waarin het geweten het moest ontgelden; de dragers ervan werden systematisch zoveel mogelijk industrieel uitgemoord; 't werd een zelfmoordoorlog die zijn definitieve einde vond door het gooien van het rondatoom, "de bom", en ook daarna was 't bijna af, er restte zich nog slechts een paar wenken.
Aan het einde van de middag passeerde ik Arras, een heerlijke zon overgoot het landschap, een zon die langzaam lager langs de einder gleed, een bies aaide het steeds goudkleuriger koren en het was stil onderweg; Doullens, Amiens, en daarna bijna eenzaam; Poix de Picardië, Aumale en in de verte ontmoette mijn ogen een enorme duivelsgrijze wolk; opeens stak een storm op, de zon verschool zich achter het donkergrijs, 't werd donker en opeens teisterde een ongenadig harde regen de landbouwgewassen; bieten, koren en ander graan, de weg, mijn voorruit; het zicht werd nagenoeg geheel ontnomen, aan half uur, bijna een uur, en net even voor Neufchâtel en Bray hield ze koest; stoom ontstond op het hete asfalt en ook de zon kwam uit haar schuilhoek, nu scherp, fantastisch, haar stralen als gelukstranen over de teneergeslagen korenvelden die dat als troost ervaarden; langzaam, traag richtten de halmen zich weer op.
Men moest even, gezien de eigen wreedheid, eerst van schrik bekomen, maar alras ging men voort de verglobalisering te vervolmaken; de oude religies werden weggedaan en er werden tempels gebouwd voor die nieuwe, ronde driegod, de tennis- honk- en voetbolgod, bijna iedereen boog de knie voor welke bol dan ook en haar, rond- en ovaalvormige tempels liepen afgeladen vol; slechts enkelingen, de veel te duur betaalde godenzonen, mochten de bollen raken; de nieuwe religie versloeg zijn miljoenen en bijna, bijna was de aarde rond en bol genoeg! De mens, rondgebold, leefde inmiddels voort in een biljartbollenmaatschappij, even stootte de één de ander aan, dan rolde men voort, in ongewenste richting; alles werd bol, boller en boller, van atoom tot molecuul, van gen tot gindse sterren.
Onderweg werd het steeds stiller; als enige reed ik de Pont de Tancarville over en ook daarna, op de weg door de Seinevallei, slingerend langs de krijtrotswand, kwam in nauwelijks een tegenligger tegen; hoog in de lucht prachtige wolkenformaties die door de steeds meer ondergaande zon beschreven werden door de mooiste schriften; eufories sloeg ik af, richting Caen, even ervoor zocht en vond ik een rustplaats voor de komende nacht; ondekte dat ik telepech had.
Tot slot rolde het mensengeluid overal de zelfgecreëerde aardbol rond, de techniek stond immers voor niemendal; iedereen overal bereikbaar, de cellulaire handy en op centimetersdunne plasmaschermen werd alles zichtbaar gemaakt, op flinterdunne geheugenschips werd de ganse aardbol opgeslagen, en toen, toen de zesde globe, toen de mens de totale globalisering tot zijn onrust had geschapen, was de zesde globe geëindigd en brak, niet lang geleden, de zevende en laatste globe aan; een eon waarin geen rust meer te vinden was, waarop dag en nacht verdween, opgeslokt, en onrust de zielloze zenuwenmens op een mars van afgrondsklanken voortdreef, waarin alles in chips werd opgeborgen.
De aarde werd platter dan ooit.
Aldus schreef ome Willem.
---
