Vanuit een nagenoeg zomers aandoend Italië vertrok ik vrijdag, vanuit Aosta, door de bergen naar Zwitserland en net was ik de Gran San Bernard gepasseerd of de zomer was alweer voorbij. Dichte mist, kil, koud, en, naarmate ik lager kwam, regen, veel regen en straffe wind. Overigens: de "grote Sint Bernard" is één van de oudste doorgangen door de Alpen en heeft niet altijd zo geheten. Vroeger heette het de `Jupiterdoorgang`, maar doordat er ooit de monnik annex kluizenaar Bernardus zich rond 1300 zich terugtrok op de hoogte en zijn leven in dienst stelde om verdwaalde reizigers bij te staan, te reden en op te sporen, ging het steeds vaker de Sint-Bernhardpas heten. Daarbij maakte de kluizenaar, inmiddels bijgestaan door nog enkele monniken, gebruik van honden van een bepaald ras, een hondenras dat op unieke wijze mensen onder bedolven sneeuw wist op te sporen en uiteraard ging dit ras, ook in de loop der tijd, de Sint Bernhardhond heten en inmiddels alom bekend.
Plichtsgetrouwe monniken bijgestaan door evenzo plichtsgetrouwe honden. Het doet me denken aan een andere Bernard, de vader van twee collega´s van mij waarvan afgelopen week, hier op het aardse, afscheid van werd genomen, Bernard, een oud-chauffeur van onze firma en al jaren met pensioen, maar waar ik in een zeer ver en grijs verleden nog even mee heb samengewerkt, iemand die vol plichtsbesef en uitermate hoge arbeidsmoraal, waar velen een voorbeeld aan kunnen nemen, altijd zijn werk deed, bijgestaan door een evenzo trouwe vrachtwagen, uiteraard van het merk DAF. Weinigen deden hun werk zo trouw en, bovendien, deskundig als hij, net zoals zijn pas overleden collega Joop. Dat ze toch zo kort na elkaar het tijdelijke voor het eeuwige verwisselden....
Joop en Ben, ze waren een begrip!
Zo overpeinzend reisde ik verder, door voortdurende regen terwijl ik bij het Lac Léman de overkant niet eens zag en rond de middag Frankrijk binnenreed waar zelfs het voorjaar nog niet begon. Kale bomen en bijzonder kil, enkele graden boven nul en pas bij Lure werd het beter, beter weer en in de omliggende natuur meer voorjaarsgroen benevens bloeiende kersen en forsythia´s. Ach. En verder. In de avond deed ik, de tweede keer deze week, Weiswampach aan en zaterdag volgde nog de thuisreis terwijl inmiddels de boel gereed kwam voor de reis van volgende week. Thuisgekomen las ik de kaart, de kaart van Ben.
Hij was een man van weinig woorden.
Herkenbaar voor hen die bij hem hoorden.
Achter hem ligt een leven van werken en plicht.
Juist dat bepaalde in alles zijn gezicht.
Regels die zo boven op de Sint Bernardpas geplaatst kunnen worden.
Aldus schreef ome Willem.
