Inmiddels -ik was natuurlijk zuidelijker gekomen- steeds meer groen, steeds meer bloei, geel met wit bebloemde bermen, donkergroene weiden, geelgenopt met paardenbloemen, magnolia's en natuurlijk de vele rose en witte kers, benevens veel paarse, witte en gele kleuren van gewassen en bomen waarvan de namen mij onbekend of ontschoten waren.
Het laatste gedeelte reed ik een stuk langs de loop van de Rhône, langs Cremieu, heuvels met soms loodrechtstijle wanden, dan weer glooiend met daarop reeds de eerste ontwakende bomen die als frisgroene polletjes tussen de donkergroene naaldbomen en de nog slapende grijze medebomen staan.
Het was weer een gokje: doen ze het wel of doen ze het niet, en toen ik aankwam op het losadrres koesterde ik een weinig hoop, puttend uit het feit dat er niet één voertuig stond, voor de poort noch op het terrein zelf. Edoch, ik had het mis, want de ploeg had weliswaar niets te doen, maar dat wilden ze graag zo houden, kennelijk, want van lossen vandaag was totaal geen sprake, dus stalde ik de truck met oplegger en toverde het rijwiel uit de kar en trapte de streek in, de geboortestreek van Hector Berlioz, Louis Hector Berlioz, om het even volledig te noemen.
Menigmaal heb ik het geprobeerd de klanken van Hector te begrijpen, te vangen, te volgen, maar in de (a)-tonale chaos ontbreekt, althans voor mij, elke lijn, elke logica, elk verhaal en misschien is de muziek van Berlioz, ook wel de Franse Beethoven genoemd, wel tekenend voor de Franse na-revolutionaire cultuur, kenmerkend voor "de Franse slag": rommelig, ja, chaotisch, misschien: onnavolgbaar.
Maar de streek waar hij vandaan kwam en die ik in de middag fietsend verkende was schitterend, en bovendien was 't warm, heerlijk warm, over de twintig wel en langzamerhand ontdekte ik dat de aarde weer gehoorzaam gehoor gaf aan haar opdracht; "dat de aarde voortbrengt grasscheuten, kruid, zaadzaaiend vruchtbaar geboomte"; hoe lang nog?
Hoelang nog wordt het mij vergunt te genieten van het voorjaar? Volgend jaar weer? Vijf keer, tien, twintig wellicht? Dan ben ik over de tachtig! Gedachten rommelden, al trappend op de pendalen, door mijn hoofd, het leven met zovele kanten, met zoveel onrecht, schijnrecht, wreedheden, lijden, misdaad, schoonheid, liefde, geluk en erbarmen; in de verte hoorde ik overduidelijk een koekoek schallen, ontdekte hem tussen de takken en ragfijn loof, greep naar mijn fototoestel om hem op het geheugenkaartje, dat de oude vertrouwde gevoelige plaat verving, vast te leggen, maar helaas, argwanend nam het dier de vleugels nog eerdat ik kon knippen.
Even, even maar, rustte ik uit, hing op een eeuwenoud muurtje en ik verstoorde de rust van een geelgroene hagedis die al weer weg was voordat ik haar niet zag. Een klein wit vlindertje, en later nog een gele citroen, ja, zelfs de eerste dagpauwoog!
Het kan welhaast niet anders, het zal de streek zijn waardoor gedachten gaan spoken en over elkaar heen vallen, de streek van Hector, het landschap dat mijn overdenken greep, husselde en onstuimig slingerde en waardoor ik het niet meer kon schikken: als in Scipio's droom, chaosgedachten, zoals de onsamenhangende klanken van Berlioz.
Aldus schreef ome Willem.
---
