Zoals zovele dagen; rommelig en structuurloos, mijn gedachten waren meer elders dan bij het werk dat ik eigenlijk louter routiermatig verrichtte.
'T was ook niet een al te spannende dag, eerst de italiaanse handel lossen in Haaften, maar omdat ik geen referentienummer had werd het spul in de wacht gezet.
Ongelofelijk, alles hangt tegenwoordig met cijfertjes, barcoden en stikkertjes aan elkaar: bij de afzender wordt de bubs gestikkerd terwijl vaak bij afleveren de zaak opnieuw wordt gestikkerd en ingescand en doorgaans worden deze handelingen ervaren als een bezigheidstherapie.
Nadat ik het gevraagde nummer had kunnen geven, lossen, en daarna op weg naar Amsterdam om aldaar een laatste pletje te brengen, maar toen was het alweer rond de middag.
Alles heeft nummers, niets lijkt meer zonder te kunnen, servicenummers, wegnummers, de gekste nummers, ja, datgene wat tegenwoordig voor muziek doorgaat wordt zelfs een "nummer" genoemd waarmee toch maar weer mooi onbewust en onbedoelt de decadentie van die muziek er mee wordt aangetoond.
Daarna, nadat ik Amsterdam had aangedaan, op weg naar de oude doorwaadbare plaata voor vee, koevoorde, tegenwoordig Coevorden geschreven waar ik een partij aarde ik de kar kreeg voor frankrijk. Grond brengen naar Frankrijk dat toch al zo groot is. Het moet toch niet gekker worden.
Het was al laat in de middag dat ik vertrok, en na enkele uren reed ik op de weg tussen Antwerpen en Kortrijk waar ik het, met de slaap reeds in de ogen, voor gezien hield.
Het was me weer welletjes.
Aldus schreef ome Willem.
---
