Steeds meer kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat onze parlementaire democratie op zijn laatste benen loopt, en niet alleen in Nederland, ook in andere Europese lidstaten loopt het ferm uit de had, niet in de laatste plaats door de regeldruk vanuit Brussel; met de dag vervreemd de politiek zich van de burger.
Terwijl ik afdaalde vanaf de hoogte aan de noordzijde van het in inktzwarte duitsernis gehulde Lac Léman werd ik gefascineerd door de volstrekte stilte van de geheimzinnige lichten aan de overkant, Evian, Thonon, de stadjes waar ook het actieve leven weer op gang kwam, waar menigeen aan het opstaan was, aan de petite dejuné of reeds onderweg met de auto: maar het enige wat ik zag was doodse stilte.
Het is ruim veertig jaar geleden, 1972, '73 als ik 't wel heb, dat beppe, mijn beppe, overleed, een klein, oud dametje waar ik nog steeds onontneembare herinneringen aan over heb gehouden, ze leeft er in voort, elke dag opnieuw.
Toen ik de Valais in reed woei het verschrikkelijk, demonenweer, terwijl ik in het kunstlicht zag dat bomen moeite hadden staande te blijven, de storm maakte hoog in de bergen de sneeuw los waardoor een enorme hoeveelheid stuifsneeuw neerkwam in het dal waar ik was, hoog in de bergen, waar de tijden anders, vaak sneller zijn.
En juist rond die tijd, de tijd dat mijn beppe overleed, begon de ster van Beppe langzaam maar zeker te stijgen, Beppe, die samen met Enzio Trapani elke week een televisieshow deed en al snel genoot hij ook buiten de laars populaire bekendheid.
Het werd afzien, naar boven, weer de hoogte in, maar de ergste storm was voorbij hoewel wind de stuifsneeuw de weg op joeg. Hoog in de Alpen werd opeens alles anders, tot de echo aan toe, grote kale smeltplekken tussen de sneeuw die minder werden naarmate ik hoger kwam.
Toch ging het nog best vlot. Tussen martigny en Aosta kwam ik niet één collega tegen, de route bleek totaal verlaten en alleen aan de Italiaanse kant kwam ik wat personenvoertuigen tegen.
Inderdaad, ik was er weer, Italië, tegenwoordig het land van Beppe, Beppe Grillo, de charletan, de nog meer charletan dan Berlusconi, en italianen zijn trendsetters, laten zien hoe je met een afkalvende democratie om moet gaan; niet serieus nemen.
Het was maar voor even, want aan de noordkant van Torino verlieten de laatste goederen de kar en aan de zuidkant kreeg ik weer goederen terug dus snelde ik dezelfde route terug, weer de Alpen door en dat hield ik vol tot aan Martigny waar ik met trots de ijzersterke DAF parkeerde: immers, twee keer binnen 12 uur de hoge Alpen over is niet niks!
Het is wenselijk, ja, noodzakelijk voor de gevestigde orde om de hand in "eigen" boezem te steken, de burger niet klem te zetten in een moeras van in de praktijk onuitvoerbare wet- en regelgeving, want "men" pikt het niet meer, laat niet meer van zich pikken.
De terugweg vanmiddag was weer anders omdat een dikke nevel mij het zicht op de toppen en dalen ontnam; voor de zoveelste keer een andere wereld, zoals sommige schaakzetten een zet zijn van een "andere" wereld, uit een andere dimensie.
Het heeft natuurlijk ook met de achteruitboerende tijd te maken, met de kanteling de roep om de charletan, de roep om nog meer Beppe's in Europa, een luidkeels geschreeuw tegen een oprukkend normvervagend Brussel waar men de meest vreemde zaken in onmogelijke wetgeving tracht te vangen waardoor het failissement van de democratie wordt aangevraagt.
Steeds meer kiezers denken: dan maar een Beppe, een Grillo of een Krol, liever een charlatan dan een Rutte. Liever ons laten vermaken dan ons met wetten te laten dresseren. Steeds meer Beppe's zullen gebruik maken van hun democratisch recht om haar failliet aan te tonen.
Nog een paar jaartjes geduld en Europa is één groot Beppeland.
Aldus schreef ome Willem.
---
