Angst, pijn, het zijn eigenaardige dingen. Pijn als gevolg van ziekte, ontsteking, een val, pijn als waarschuwing, hartepijn, zielleleed, en voor dit alles is angst, angst en vrees.
Aangenaam: teminste; zolang ik in de stuurhut bleef, want niet zodra werd die verlaten, of een grimmig koudspook greep mij met scherpe, ongeknipte nagels bij de kladden; bij de koffie in de buurt van Epinal en bij het tanken ik Luxemburg. Een gure, ongezellige oostenwind tartte de Ardennen, de Loiraine en, naar later bleek, ook de lage landen.
Met ons oog zien we anderen, anderen in de ogen zien waarin we soms een angst af lezen. En met ons andere oog soms ook pijn; met twee ogen zien we: angst en pijn
Laat in de avond kwam ik thuis terwijl ik de volgende dag weer vroeg op pad ging, vroeg, en wederom naargeestig koud, bitter weer, het weer zo bitter als rouwe kolekwinten en het enige "geluk" was: de sneeuw bleef uit.
Dan is er nog het derde oog, dát oog dat het onzichtbare waarneemt, dat verder kijkt dan menig eerste en tweede oog, dat ook altijd achter de ogen kijkt, zeker na enige oefening, de zintuig van de angst en vrees, de zintuig van het lijden, ook dat.
Het was een beetje rommelen, de vrijdag, rommelen in de koude en ik merkte het, mijn leeftijd gaat zo langzamerhand parten spelen: zat was ik de kou en blij dat ik thuis aan de borrel kon.
Het is de tijd dat in de traditie aan het lijden wordt gedacht, eeuwenoude traditie, Joods en Christelijk, het voorspel van de uittocht, de signalen van een doortocht, in beider traditie door een rivier, een doodsrivier.
Angst voor de dood is angst voor het leven dat een labyrinth lijkt zonder uitgang en het is dat derde oog wat de uitgang vinden kan.
Dat is het oor, de zintuig van angst en vrees; het oor is dat derde oog.
Aldus schreef ome Willem.
---
