De Februarimaand taant ten einde, de maand, dit keer ruimschoots gevuld met karrenvrachten kil en koud weer, met weer, desolaat weer, weer dat uitnodigt tot lametteren; waar je chagrijn van zou worden overmits het ook nog bestaat uit te korte dagen.
Het is trouwens verbazingwekkend dat de door sommigen voorspelde aardse opwarming met zoveel kil en ijskoud weer gepaard gaat hetgeen de gemiddelde burger met een stijgend ongeloof vervuld.
Even, rond de middag, was er gisteren sprake van een kleine doorbraak toen ik rondreed in de Amsterdamse zeehaven, een bardt in het wolkendek; even maar, want op weg naar onze zuiderburen werd ik al snel een illusie armer; de zon bleef schuil achter een ongehoord stil wolkendek.
Inmiddels wurmt de politiek zich in velerlei bochten; door de wet gesanctioneerd onrecht stijgt gestaag, alles wordt stukgeregeld en niemand weet meer met succes te ageren; de kundigheid is ver te zoeken, men doet maar wat terwijl op de werkvloer de flexwerker steeds dieper in het moeras wegzinkt en in zorghuizen bejaarden verkommeren.
Bij Brussel, in Vilvoorde, bleef ik staan bij een oude nozemtent naast de verbrande brug waar het binnen stinkt naar sigarettenrook en twee grote Mechelse herders zodat ik maar kort even binnen bleef en de stuurhut opzocht.
Daarnet reed ik vast naar de klant, te pogen de eerste te zijn, hetgeen lukte. Bij het losadres werd het hek om zes uur opengedaan door een fiere Vlaamse dame die, hoe aardig, een beker koffie voor mij inschonk en mij meedeelde dat er om zeven uur "begonnen" werd.
Straks nog even naar het drielandenpunt B-F-L, Aubange en ik mag mijzelf toch een sneeuwvrije dag toewensen deze laatste ferbuaridag waarmee ook eindelijk de ari uit de maand verdwijnt die dit jaar wel voor heel erg langdurige en naargeestige sombere koude zorgde.
Op deze laatste ari dit jaar heeft de sibeer ons nog steeds grimmig in de tang.
Aldus schreef ome Willem.
---
