De koude januaridagen verglijden somberder dan ooit voorbij; wat kraaien en kokmeeuwen scheren over het schuurdak dat vol water staat van regen en gesmolten sneeuw; het regent al de hele morgen.
Of ik hem kende? Nee, integendeel, maar in de tijd van moderne technieken komt er regelmatig iemand voorbij die je nooit kent, nooit ziet, nooit verder meemaakt.
En één daarvan is, nee, was, Superbertus.
Nee, deze week ook niet, nee, ook deze week ben ik niet te vinden op kronkelige wegen in Zuid-Frankrijk, evenmin in de Po-vlakte noch rijdend onder een diepblauwe Poolse sterrenhemel, deze week sla ik Europa over.
Regelmatig kwam hij voorbij, voorbij op Transportradio, een kleine zender die met behulp van korte golf grenzeloze programma's uitzendt en zo mij en mijn collega's regelmatig van nieuws en muziek voorziet en die je in de cabine ontvangt in Frankrijk, Duitsland, Italië, Spanje en ook tot diep in Polen.
Vreemd, vreemde weken, de twee weken, kennissen om je heen vallen weg, dinsdag afscheid van Joop en in de avond weer schaken; inmiddels breekt de zon door, de zon, voor mij in januari altijd weer een teken van hoop en verwachting, een soort lange golfbericht van de onberekenbare natuur; de meeuwen zie ik niet meer, verdwenen tot over de horizon.
Maar daarvoor heb je wel een tegenwoordig slecht verkrijgbare kortegolf ontvanger nodig en Superbertus wist daar wel raad op; hij repareerde ze, wist kleine partijen op de kop te tikken en stelde ze, tegen een klein prijsje, voor chauffeurs ter beschikking. Zo hoorde je hem, in dat verband, steeds terug op de radio en zo, in loop van jaren, kende en herkende je die steeds terugkerende boerenstem uit de Betuwe, want Bertus, eigenlijk gewoon Bertus van Soest, woonde in Lienden.
Woonde, want in november was Bertus aan het werk, gewóón aan het werk, ik had hem de vorige dag nog gehoord op de radio, Bertus was in België, aan het lossen; opeens werd hij, als ik het goed begrijp, niet goed en raakte buiten kennis.
Hoe precies? Ach, dat doet er niet toe, maar Bertus lag ongeveer twee maanden in coma, bleef "buiten kennis" en afgelopen woensdag, ja, op dezelfde dag dat Joop van het tijdelijke afscheid nam, overleed Bertus, Superbertus, Bert van Soest, 46 jaar, de aan hem toegemeten tijd was, naar de mens gesproken, kort!
Kort ja, de helft min tien jaren van de leeftijd van mijn schaakvriend "De Professor", juist vandaag 102, maar té kort?
Getroffen werd ik door de kaart van Bertus die ik vond, vond op internet.
Op zijn rouwkaart staat:
Je bent niet dood,
de Heer heeft je geroepen
om te wonen in Zijn huis
je hoeft geen vrede meer te zoeken
die heb je nu
want jij bent thuis.
Maar ach wij zullen je missen,
zoals een mens zijn meest geliefde mist
de jaren van geluk zijn nooit meer uit te wissen
omdat we weten : God heeft zich niet vergist.
Kennelijk vertrouwde Bertus op de lange golf, de lange golf van zijn bestaan; de Eeuwige golf, dáár, waar voor tijd geen plaats is.
Aldus schreef ome Willem.
---
