Het overkwam mij vandaag, overviel me eigenlijk terwijl het mij slechts één keer eerder te beurt viel: vervelend, erg vervelend, eigen schuld, maar intussen toch nog opgelost.
Muisgrijs was de dag toch al, vanaf de stonde af dat ik vanuit het Marnedal vertrok richting Chaumont, ik bleef de echt oude weg volgen, glipte het stadje, wat verboden is voor transit-vrachtverkeer, door omdat ik een kleine onbekende route wist waardoor ik het verbod kon mijden en snorde door naar Langres, een prachtig vestingsstadje op een ferme heuvel, omringd door een eeuwenoude muur, tevens geboortestad van de grondlegger van de encyclopedie, Denis Diderot, het stadje waar ik ruim vijftig jaar geleden voor het eerst kwam, er zelfs overnachtte.
Zodra wij ergens gaan laden en lossen is het altijd zaak dat je goed bij de les blijft, niet alleen, dat de lading op juiste wijze wordt geladen, of dat de lading niet beschadig of incompleet is, dat natuurlijk ook, maar ook opletten of je niks vergeet, zoals een handtekening op de afleverbon, documenten van de geladen lading.
Op weg naar Dijon vernam ik dat een collega van mij op de nevengelegen snelweg reed en door middel van moderne communicatiemiddelen spraken we af, net na de afslag Til-Châtel, de plek waar de Nationaal, waar ik op snorde, de snelweg kruist en niet lang daarna reden we met z'n tweeën achter elkaar, maar de beoogde koffiestop bleek toe, dus trokken we verder, tot vlak voor Dijon waar er ook eentje was, maar toen ontwikkelde zich een probleem, een minutenprobleem waar de tegenwoordige vrachtrijder op stupide wijze mee wordt behebt.
Voor de niet ingewijden leg ik het wel even uit. De collega reed zoals de meesten rijden, digitaal, hetgeen wil zeggen: met een urenregistratieapparaat dat ellke beweging op de minuut vast legt, dus steeds maar weer opletten. Ongeveer anderhalve kilometer voor de koffiestop was zijn rijtijd van maximaal vier en een half uur per periode op en hij kon hem nog net op een parkeerplaats neerzetten. Verder rijden, die 1500 meter, was geen optie, want overschrijdingen van 2 minuten kan na controle een boete opleveren van tussen de honderd en tweeduizend euro, al naar gelang wie er controleert en waar: de willekeur daarin is domweg absurd!
Het gevolg was, dat we zijn voertuig daar lieten staan, hij bij mij in de cabine plaatsnam, wij samen naar de koffie reden en dat ik hem na afloop van de wettelijk 45 rustminuten weer naar zijn voertuig terug bracht. Wie dit bovenstaande eens goed analyseerd zal begrijpen welke idioterie er plaats vond; met welke "gekte" wij rekening mee moeten houden.
En naast dat alles steeds weer goed opletten: geen minuutje teveel, rekenen, rekenen en nog eens rekenen, maar ook, na het laden of lossen, goed blijven opletten, niets vergeten.
Nog steeds was het grijs, de collega was intussen vertrokken naar het diepe zuiden, ik had de klant van vorige week waar ik rond de middag aankwam en na een uurtje wachten haalden ze de spullen er met de heftruck uit en niet veel later reisde ik weer verder, ook naar het zuiden, maar niet zo ver als mijn collega.
Immers, ik was leeg en in de heuvels tussen de Bourgogne en de Beaujelais had ik mijn eerste laadadres alweer. Na een lange slingertocht in dalend daglicht kwam ik bij het adres aan en nadat de papieren werden getekend reed de heftruck de ene pallet naar de kar toe, ik deed de achterdeuren open en ik was verbluft: het was mij dan toch ook een keer overkomen.
Om de pallets die achterop in de oplegger worden neergezet van achter naar voren te verrijden -en bij het lossen in omgekeerde volgorde- heb ik altijd een zogenoemde pompwagen (of palletwagen) bij me, maar nu bleek dat ik juist dit attribuut was vergeten, had laten staan bij het laatste losadres: "effe" niet opgelet.
Zou het de leeftijd zijn? Ik weet het niet, maar nadat ik de pallet in de kar had staan restte mij niets anders dan terug te rijden naar het vorige adres, natuurlijk met nogal wat smoor in de aderen over de vervelende gevolgen van het even niet opletten, even iets vergeten, en terwijl ik hardop in mijzelf zat te foeteren stiefelde ik al slingerend de heuvels af, op weg naar mijn vergeten pompkar.
Een geluk bij een ongeluk, er bleken rond half negen nog werknemers aanwezig en eentje kende mij zodat ik niet lang daarna weer met de palletwagen verder reed, eerst mosterdstad Dijon, de stad waar Karel de Stoute en Jan zonder Vrees ooit regeerden, waar Jean Philippe Rameau en, jawel, Gustaaf Eifel werden geboren, door, dan de weg naar parijs op, en toen,even opletten voor de juiste uitrit, de weg op naar Autun.
Het was me het dagje wel weer, maar het zilverwitte maanlicht dat van boven op mij let maakt veel, zoniet alles, goed.
Aldus schreef ome Willem.
---
