Herman.

Daar doe je dan een hele morgen over, twee adressen lossen, eentje in Bergeijk en één in Eindhoven; het was meer wachten en administratieve afhandeling dan goederen afleveren, iets, dat sinds de invoering van de kompjoeter inmiddels regel is geworden terwijl je anders zou verwachten. Als er iets ter bevordering van snelle levering op de helling moet, is het wel het afschaffen van de veel te grote gecreëerde papierwinkel er omheen.

Zo begon deze nieuwe werkweek en even voor de middag kon ik eindelijk echt aan de gang, vertrok richting Frankrijk, maar daarvoor moet men eerst door het land van Herman.

Herman, die als eerste ongekozen kopstuk binnen de Europese Unie voetje voor voetje aan het staatsgrijpen is, langzaam aan, zonder dat het opvalt, voeren Van Rompuy en consorten hun snode plannen uit, zoeken binnenskamers naar mogelijkheden om de Europese macht te vergroten, ja, de huidige crisis daartoe misbruiken en wij, wij Nederlanders maar denken dat die Belgen dom zijn.

Na de Belgische doortocht weer in Frankrijk, dit keer de westkant, via Rijssel, vlaams voor Lille, naar Arras (Atrecht), dus vlak voor de Pèage de snelweg af en over de weg die zich baant door het heerlijke heuvelachtige Picadrië.

Het was vreemd, het weer zomers, oktoberzomers en ik kan mij niet heugen zo een zomerse oktober te hebben gekend, zelfs in de avond koelt het nauwelijks af.

Strakblauw was de lucht, slechts hier en daar enkele wolkstrepen en de overdadige zonneschijn deed van afstand de herfstkleuren in voorjaargroen lijken terwijl ik, rijdend tegen de zon in, zag hoe dat hemellicht het groene biebopachtige winterkoren met vloeiend zilver overgoot en de geploegde zwartaarden akkers met ragfijn spinsel bekleedde.

Via Amiens, Poix, Granville, Marseille (en Beauvais) en Gournay keek ik na enige uren vanuit de hoogte uit over Les Andelys waar de ondergaande zon zorgde dat ik van een prachtige kleurenwaaier over het stadje mocht genieten terwijl links reeds een halfwas maan mij in de gaten hield.

Evreux, even ten zuiden van de Seine, werd vandaag mijn eindbestemming en het was zelfs nog een beetje licht toen de handrem er op ging.

In de stuurhut overdenk ik de dag, de tijd van het heden, de zichzelf voortslepende tijden en de eigenaardige omstandigheid waarin ze verkeren, het ongewoon mooie weer tegenover de sfeer van het overleven. Deze vreemde ontijdse zomer met daarnaast de steeds harder klinkende, bijna dagelijkse, onheilstijden.

Daar moet wel iets achter zitten, een iets meer dan een Herman.

Aldus schreef ome Willem.

---