Zo vroeg was het niet eens, maar de dag maakte nog geen aanstalten om tevoorschijn te komen, en zo passeerde ik ook de Zwitser, tolbriefje, stempeltje en verder; na Schaffhaussen, bekend toch van de watervallen, werd het eindelijk wat licht.
Uitgaand, uitgaand uit Zwitserland waren mijn papieren op Iselle gemaakt en daarna vernam ik dat er nog een collie (nee nee, geen hond, maar een plastic kan met vloeistof) mee ging voor Sempach, net even boven Luzern, dat betekende een kleine omweg.
Het liep voortreffelijk, kwam bij het Vierwoudstedenmeer vlak langs Tribschen waar zich het buitenverblijf van Wagner bevond en waar Nietszche hem enkele keren bezocht, waar de grote denker, kijkend naar het immer en oneindig kabbelende water, zijn filosofie van de eeuwige wederkeer ontwikkelde.
Na Sempach reisde ik via Luzern naar Interlaken, ik hoopte tegen beter weten in dat de Grimsel nog open zou zijn, maar helaas, dus maar weer verder, niet geheel onaangenaam, de Brienzer See, Interlaken, de Thunsee, wellicht een mooiste stukje Zwitserland en zoals iedere dag weerlegde het heden weer het gisteren.
Voor de geboorteplaats van Doctorandus P., Thun, links af, het Simmendal in richting Zweisimmen, Saanen en Gstaad, vermoedelijk de oudste wintersportplaats, maar zeker de duurste wintersportplaats ter wereld, waar nogal wat fameuze artiesten en lui van koninklijke huize vije tijd doorbrengen- en brachten en één ervan was ooit Yehudi Menuhin, violist van voor en na de oorlog '40-'45 en waar in Gstaad naar hem een jaarlijks terugkerend festifal genoemd werd.
Y. Menuhin deed op latere leeftijd aan Yoga en in die hoedanigheid voerde hij ooit als dirigent de vijfde van Beethoven uit door op zijn hoofd en handen te gaan staan en met de benen en voeten de maat te slaan en aanwijzingen te geven. Hij had toen de respectabele leeftijd van 77....
Gstaad liet ik maar even wat het was, als niet-loerdooskijker zou ik toch niemand herkennen, na een kwartiertje stond ik op de Col du Pillon, midden op besneeuwd terrein en tijdens mijn bezoek op de hoogte gelegen horecagelegenheid merkte ik dat Gstaad niet ver weg was; een Goulashsoepje voor 18 franken.
Een bochtige afdaling, dwars door bossen waar regelmatig blad naar beneden dwarrelde en in gedachten zag ik ze als muziekblad van een componist die zijn bladmuziek uit handen laat vallen; op elk boomblad vermoed ik een muzieknoot, ik hóór bij elk vallend blad zelfs de toon.
Aigle kwam na een tijdje in zicht, een goed uur rijden en ik zou aan de voet van de tweede reus zijn die ik vandaag nog over wilde. Het Rhônedal, de Valais, Wallis voor anderen, in de verte de eeuwig liggende bergrug voorzien van een dikke sneeuwlaag, ik zette muziek op, het tweede') waardoor het gezicht op horizon anders werd, deemoedig blikte ik de verte in, het deed bijna pijn, hoe vaak zag ik ze reeds?
Een niet onbekende in mijn repertoire, de Sempione, beter bekend als de Simplon reste mij nog, halverwege begon de sneeuwgrens, alle Lariksen op de noordflank, nog volop in naald, waren met een witlaag bedekt, aan kanten waar de zon scheen was vooralsnog niets van naaldval te bespeuren, totdat ik de laatste paar kilometers klom en waar de lariksen reeds bruinden. Elk jaar weer nieuwe naalden, zoals vroeger bij de pic-up, bij elke plaat een nieuwe naald, inmiddels, ik kon het niet laten, galmde een uitvoering van het vioolconcert van Mozart uit 1935 door de stuurhut met Menuhin aan de strijkstok.
De laatste kilometers toefde en zoefde ik weer eens in Italië, Dommodossola, daar, waar de slaap op mijn ogen tikt, ze worden zwaar, op kousenvoeten komt hij, de aardigste der dieven, en steelt op geheimzinnige wijze mijn gedachten.
Steelt mijn zonderlinge geachten.
Aldus schreef ome Willem.
') Het tweede, het tweede pianoconcert van Beethoven.
---
