Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

vrijdag 28 september 2012

De verkwikstilte.

Somber weer is het weer en het weer is weer somber.

Het is altijd een bijzondere ervaring, het ervaren van stilte, dé stilte. Natuurlijk, door het steeds vroegere donker ziet men steeds meer maan, zwijgende maan, een zwijgende maan die lacht, want zo stellen we, sinds onze kindertijd, de maan voor. Een lachende, én zwijgende.

De afgelopen dagen was ze goed te zien aan de zuidelijke hemel, in de vissen en gevolgd door een heldere Jupiter, de planeet die thans bij de stier rondhangt: de sterrenpracht, ze fascineert mij, ze geeft mij elke nacht verkwikking in een steeds donker wordende tijd, de tijd van het nieuwe overleven: moed houden, worstelen en dan boven komen.

Stilte staat in groot contrast bij het bezoek aan een radiostation dat ik dinsdag bezocht, daar was het één en al geluid, van mooi, minder mooi, tot afgrijselijk, voor mij althans. Transportradio, een station dat op korte golf uitzendt (6095 kHz) en tot ver in Europa is te horen, alles ten behoeve van de vrachtrijdersberoepsgroep, waar veel collega's naar luisteren en afgelopen dinsdag,

tijdens mijn bezoek, ook naar mij luisterden toen ik verslag deed van en mijn zienswijze gaf op de bijeenkomst de dag er voor, u weet nog wel, daar bij de bollen.

Dan is daar altijd weer het contrast als je op de late avond in alle eenzaamheid naar de sterren staart, geniet van de juichtonen van de serene stilte, maar ook geniet van de stilte tijdens een clubavond, stilte tijdens het schaken; een grote groep, voornamelijk, mannen en een enkele vrouw, een hele avond vrijwel zwijgend achter een bord met stukken, starend naar soms onmogelijke mogelijkheden, een sport waar eigenlijk geen radiolive verslag van gemaakt kan worden; de tegenstelling is opvallend.

Alleen een summier fluisteren zo hier en daar, zelfs het tikken van de (schaak)klokken hoor je, sinds het digitale tijdperk ook bij deze sport zijn intrede deed, niet meer; schaken is dus: stilte. Oók stilte, heerlijk, goede, oude vrienden ontmoeten en dan nergens over praten, nergens over hoeven, ja, zelfs niet mogen, praten, een kleine voortzetting van de gewoonte in het klooster waar Arnold Bomans 33 jaren lang verbleef.

Zo'n stilte-ervaring is verrijkend en geestverruimend waardoor je in meer somber wordende perioden het leven met licht weet te omkransen en daarom genoot ik de volgende dag van de stad toen ik langs de sculptuur van Gandhi fietste terwijl de enorme hoge bomen met hun beginnende herfstkleuren de brede staat sierden, heerlijke koele herfstaroma's doorboorden mijn neusgaten, even later liep ik een winkel binnen vol najaarskleurige heerlijkheden, ja, zelfs chocolade in prachtig geel, groen en bruin, en in vorm van bladeren, maïskolfjes, paddestoelen en eikels, een verrukkelijk gezicht, 3,95 per ons.

De avond viel weer, de nacht kwam en alles lijkt te verstillen; niet alleen de economie komt knarsetandend tot stilstand, ook de natuur maakt zich gereed voor een langdurige winterslaap, het is een tijd van versterving, van stilte, langdurige stilte, ook de daarop volgende dag toen ik, ver van het gewoel, in het bos was met uitzicht over nog donkergroene velden, met uitzicht op de enorme wolkmassieven die als buitencategorische bergen vrijwel bewegingloos aan de hemel kleefden en ik hoorde hen tezamen een loflied zingen, een vreugdepsalter op de stilte, een prachtige duizendstemmige aria; bij het horen van dat stiltelied werd mijn binnenste onrustig door dat Ontzagwekkende, hier en daar wisselde het donkergrijs zich af met bewegingloos dansend engelenwit, plekken waar de zon de zijden bescheen, de onrust werd verwondering, en weer viel de avond, een bries scheerde door de bomen en nam in haar vlucht weer wat blad mee waarvan er enkelen op mijn schouders terecht kwamen.

Later werd in het zuiden de lucht wolkeloos, weer ontvingen mij ogen het frivole maanlicht waardoor mijn innerlijk werd gezalfd, gebalsemd en verkwikt en het somber verdween door de maan als sneeuw voor de zon.

Aldus schreef ome Willem.

---