Vanaf de Beierse grens ging de reis weer verder, via Lohr en Karlstadt, nu zonder "umleitung", over de hoge bult waaromheen de Main zich krult, 't zijn echte wegen, smaakvol ingericht, tot aan Schweinfurt waar de kleurloze snelweg weer begint, de snelweg naar Beireuth, de trouwe lezer kent inmiddels de route wel; de zon gaf haar warmte terwijl de weinige wolken steeds ijler werden, verdwenen in een geheimzinnig niets, verdwenen in het hemelse blauw; via Marktredwitz kwam ik aan in het land van de Vlatva, de Moldau, van het smaakvolle bier.
Helaas, de weg Cheb - Karlovy Vary is nu in zijn geheel geofferd aan het steeds meer oprukkende snelwegdemon, plaatsen als Kynšperk en Sokolov ziet men nauwelijks meer, de asfaltnimpf laat ze geheel links liggen en van Sokolov bleef alleen de socialistische sky-line over: snelwegen, tasten die de goede smaak niet aan?
Maar dan rechts af, de weg naar Plzeň, dát is er nog één, nog gevrijwaard van de moderne wegenbouw, tachtig kilometer lang en het begint met een stevige klim, langs een stuwmeer, door een dicht woud, een woud vol van inzicht, ik reed de weg als een film, een oude opname waarin alleen de schaarse voertuigen in moderne waren overgetekend: zo was het hier, toen, overal, de hoofdwegen met soms helling op een naastgelegen kruipstrook, zo nu en dan een tegenligger; het leek wel of het jaren her was, een flauwe heimwee overviel mij, verleden en vervlogen tijden waren even mijn tijdgenoten, na Toužim volgde een lange weg langs eindeloze graanvelden, velden van uitzicht en die vol lagen met -moderne- stro-rollen, velden waar eens. Eens hele families op aan het werk waren, waar honderden schoven stonden, handgebonden, en hier en daar een kar met paard.
Schoven, korenschoven, kent de jeugd die nog wel, zijn die niet net zo onbekend geworden als de grammofoon, de dia-projector of de draaischijf van de oude foon?
Net voor Plzeň sloeg ik af naar Město Touškov en niet lang daarna loste ik een grote kist in Křimice: daarna had ik nog een paar uren rijtijd over, de reis ging verder, dwars door de prachtige eeuwenoude bierstad, daarna weer over eenzelfde route als een paar weken terug: Nepomuk-Písek en in Blatná bleef ik even om er wat rond te neuzen en kwam tot de ontdekking dat er in dit kleine stadje weinig te beleven was.
Even na de oude brug over het meer van Olrik vond ik bijtijds een rustplaats, bij een oude motorrest, eentje uit de ooittijd en in de avonduren denk ik na, na over smaak en voorkeur, over míjn smaak en voorkeur, de voorsmaak naar de reisweg zonder middenberm en apartheidsstroken.
De jeugd, straks, kent die zulke wegen dan nog wel?
Over smaak, zo spreekt het woord, valt niet te twisten, maar over smaak en voorkeur wordt een mensenleven lang strijd geleverd en twist gevoerd.
Aldus schreef ome Willem.
---
