Het was eigenlijk nog volop zomer toen ik vertrok, en het was toen, toen ik me afvroeg hoe ik zou terugkeren, hoe ik het zou terugvinden.
Vanuit Poissy, waar het nog betrekkelijk goed weer was, snorde ik naar het noorden, nu over prachtige met bomen omzoomde Picardische wegen, langs Amiens, haalde nog een vrachtje op in Lomme, nabij Lille en trok België in, de bewolking nam toe en het werd flink koeler, en zo keerde ik terug, eindelijk, afgelopen vrijdag, na twee weken, de herfst was begonnen, er heerste kilte alom terwijl de bladval reeds een eerste aanvang had genomen: "Vaarwel zomer, vaarwel en tot ziens" mompelde ik, "misschien tot ziens". "Deo Volente tot ziens".
En zo werd het maandag, een dag waarop er door collega's actie werd gevoerd, actie tegen, zoals het wordt genoemd, "sociale dumping" en ik besloot mee te doen, want bij veel collega's staat de nood aan de lippen: vanmorgen vertrok ik naar Brussel waar naast een gote groep Nederlanders tweeduizend lotgenoten uit Luxemburg, Frankrijk, België, Engeland en Duitsland actie voerden, demonstreerden tegen de schaamteloze uitbuiting door "werkgevers" van voormalige Oostblokchauffeurs die voor drie euro of soms zelfs minder over de wegen rijden, we protesteerden, kort gezegd, tegen de Europese slavernij dat hand over hand toeneemt en waartegen het politieke Brusselse machtsblok niets doet, althans geen antwoord op weet.
Protest dus tegen sociale uitbuiting door veel te lage salarissen waardoor de verkeersveiligheid onherroepelijk in de knel komt, chauffeurs die zonder uitzicht op een goede toekomst als zombies rondrijden, wanhopig vaak, suïcidaal gedrag vertonen en in staat zijn om hun truck met lading en al te gebruiken om er maar een "eind" aan te maken en in hun wanhoopsdaad anderen, u, of ik, in de dood meenemen.
Rond half twee was de laatste spreker uitgesproken en toen begon het: de storm, de windvlagen, en de demonstranten renden uiteen en zochten een goed heenkomen. In plaats van politieke belangstelling kwam de storm langs, een veeg teken: Daar, in Brussel, hét Brussel van Europa, waren slechts twee "politieke" oren te vinden (Dennis de Jong, van de S.P.) die de nijpende situatie in de transportsector wilde aanhoren. De rest was kennelijk niet geïnteresseerd, schitterde door afwezigheid.
Enorme windvlagen joegen de winden door de hoge kroonbomen rond het stadion, ik reed terug langs het Atomium, ik keek de grote bollen net achter het stadion onderzoekend aan: Wie zolang, zoals "Brussel", het onrecht toestaat, krijgt het vroeg of laat als een boemerang op eigen hoofd, ik bleef naar de bollen staren.
Inmiddels waren alle chauffeurs weer vertrokken, de wind en regen hielden aan, verhevigden de strijd, de elementen stemden tegen en ik zag opeens in één van de bollen een vreselijk visioen, een vergezicht van storm en regen dat met oergeweld tekeer ging tegen het bastion waar de Europese leiders zetelen, die leiders die deze wantoestanden hebben veroorzaakt, de storm verergerde, het leek een aardbeving gelijk, de Europese elite verliet beangst en gillend de kantoren en onder enorme slagregens vluchtten ze Ardennen in: het natuurgeweld had de onrechtvaardige onverlaten op de knieën gedwongen en het stormgeweld had de incompetente Brusselse kliek verjaagd zoals ooit Simson de Filistijnen verjoeg.
Aldus schreef ome Willem.
---
