Gisteren vertrok ik uit Carisio, de nacht was warm, erg warm geweest, niet onder de 30 graden, en reed naar de laatste klant te Leini', ooit de eerste Italiaanse bestemming van het transportbedrijf waar ik voor rijd en reeds voor negenen reed ik er weg, leeg, op weg naar het teruglaadadres.
Trouwens, de meesten waren, destijds, vergiftigd met het gif van het antisemitisme, sterker nog, veel mensen zijn het nog steeds en dat zal, zolang deze wereld bestaat, wel niet anders worden; Sarasto wordt immers gehaat zonder oorzaak.
Op weg dus, weer naar Canelli waar ik om even voor elven aan kwam en te horen kreeg dat men om twee uur zou beginnen met laden, drie uur wachten dus, en dus weer tijd voor een tocht op de Harley, de Harley Trapson en ik besloot in smoorhitte naar Nizza te trappen: iedereen heeft zo zijn eigenaardigheden.
Op afschuwelijke wijze hebben Hitler en zijn trawanten de muziek van Wagner misbruikt, vooral Siegfried in de Nibelungen, en waar dat toe heeft geleid heeft de geschiedenis wel duidelijk gemaakt: niemand rooft ongestraft andermans muziek, zelfs niet die van Wagner, voor eigen ideologie.
Er zaten twee noemenswaardige hellinkjes in, de tocht was ruim twintig kilometer en terug kwam ik over een doodstil "b"-weggetje vol met prachtig in bloei staande heesters, langs keurig geschoren wijngaarden en net gemaaide korenvelden en alles liet steeds andere geur en aroma ruiken. Diverse vogels trokken mijn aandacht, één keer zag ik een boomstambruin kraaiachtig dier met pikzwarte vleugels en ik vroeg me af wat soort het zou zijn.
Aan het einde van zijn leven componeerde de inmiddels stokdove Ludwig zijn negende, zijn negende symfonie, het zou zijn laatste zijn, maar ook zijn eerste waarin hij in het laatste deel een vocaal door weefde.
Net voor twee uur was ik terug bij het voertuig en niet lang daarna kreeg ik de bubs er in, en toen op weg, eerst uit de heuvels en toen langs Asti recht naar het noorden. Dit keer reed ik bij Vercelli niet de snelweg op, maar ging nog een stuk verder door over de strada statele, door Santhia' en langs het geheimzinnige meer van Viverone, zo op Ivrea aan, ook weer een eeuwenoud stadje met een silhouet van kantelen.
Doorgaans bestond een symfonie uit vier delen, instrumentale delen, een snel deel, allegro, daarna een langzaam deel, een andante, dan een kort menuet en vervolgens weer een snel deel, sneller vaak als het eerste, allegro molto, bijvoorbeeld, maar in de negende brak Beethoven met dit systeem door het menuet op de tweede en de andante als derde deel te plaatsen, maar vooral een koor, samen met tenor, bariton, sopraan en mezzosopraan in het laatste deel te componeren was bijna schokkend voor die tijd: Beethoven, de dove Beethoven, schrok er niet voor terug.
Na Ivrea snelde ik nog even door tot Quincinetto en daar snorde ik verder via de snelweg, tot Aosta. Verder kon niet, want vanmorgen moest ik er eerst een "transit"-document laten maken.
Alweer: de geschiedenis leert dat de mens totaal niets leert van zijn geschiedenis, voornamelijk omdat men zijn geschiedenis niet eens kent, zo ook de leiders van het schijnheilige Europese rijk, men steekt zijn handen uit, onwelgevoegelijk.
En vanmorgen werd dat document ook gemaakt, waarna ik weer op weg ging, en, net zoals de vorige keren, eindigde in Noord-Luixemburg. Onderweg zette ik, terloops, een CD op, van Luidwigs negende en uitgevoerd onder leiding van Bruno Walter, een oude opname uit 1947, (eentje waar je soms nog een parmantige dame door de muziek hoort kuggen) de andante daarvan doet mij steeds opnieuw onroeren, het verlangen in de klanken, de opstandigheid die soms de kop op steekt en daarna het vierde deel, het waagstuk dat je diverse keren moet horen wil je het ook maar enigszins kunnen begrijpen: klanken van een genie, en nog wel een genie die het zelf nooit -fysiek- heeft gehoord!
Afschuwelijk, dat het Europa van nu de euvele moed heeft gehad en zijn handen heeft uitgestrekt om ongevraagd deze muziek tot eigen eer en meerdere glorie te roven en als volkslied te proclameren: waar zal dit eindigen!
Wie de tekst goed kent, ziet direct dat het hier een grove schending is van datgene waar Beethoven voor stond, het is blasphemie in optima forma en deze schending zal niet zonder gevolgen blijven. Muziek en lied, geroofd van diegene die daar onmiddellijk zou hebben tegen geprotesteerd; Ode an der Freude als Europees volkslied, laat me niet lachen. Dat is werkelijk een bug over Beethoven.
---
