Het in eigenlijk onvoorstelbaar, de hoeveelheid cellen die elke dag in ons lichaam worden aangemaakt en afgebroken, per seconde ongeveer een half miljoen, en dat gaat maar door, zonder pauze, dag en nacht!
Gisteren keerde ik terug, voor even, snorde door velden met geschoren koren, via Brussel naar de bakermat van DAF en Phillips, Eindhoven, vermoedelijk oorspronkelijk Genderhof geheten, naar het riviertje de Gender dat al snel Ender en toen Eind werd, terwijl hoven geen meervoudsvorm, maar een oude enkelvoudige vervoeging is, en zo onstond de naam Eindhoven, hof aan de Gender (en gender is weer germaans voor water)
Elke dag dus miljoenen cellen die af en aan reizen, het komt er op neer dat al onze cellen eens in de veertien dagen geheel vernieuwd werden, van top tot teen, tot in elk detail, verbazingwekkend.
Eindhoven, en daarna lossen in Lelystad, en toen keerde ik naar huis. de volgende morgen, vanmorgen dus, fietste ik weer naar het braaf wachtende Dafje, maar wederom hielden de kikkers in de nevengelegen sloot weer stil en ik vroeg me af wie hen toch het zwijgen op had gelegd.
Dus ongeveer vijf en twintig keer per jaar zijn wij geheel vervangen, zijn wij fysiek niet meer diegene dan die we waren, steeds weer zien wij elkaar in een andere gedaante: het is net als het Lac Léman, we zien het als water, maar het is steeds weer ander water: ik kijk naar iemand en die iemand weer naar mij, we lijken dezelfde, maar elke veertien dag zijn we niet dezelfde, wonderbaarlijk eigenlijk.
Het werd is wat hand- en spandiensten verrichten in Amsterdam, maar daarna, zo rond de middag, deed ik de kar vol en rond twee uur ging ik er van tussen, richting Frankrijk, en om de filebrei te vermeiden, via Rotterdam, Zierikzee naar Zelzate waarna ik bij Gent op de snelweg kwam. Dat duurde maar even, want na enkele kilometers stond er aangegeven dat er een lange file stond, dus boog ik af, ging langs Oudenaarde naar Ronse, door prachtig heuvellandschap met daarboven steeds meer wegdrijvende wolken, de Vlaamse Ardennen zijn werkelijk de moeite waard en zo reed ik Walonië binnen, richting Doornik, op weg naar de Franse grens.
Als alle cellen dus regelmatig vervangen worden, dan kan het niet anders of ons eigen ik, ons denken, ons lange termijngeheugen, onze talenkennis en alles wat daarmee samenhangt, kortom het deel van ons mens wat wij doorgaans met geest betitelen, is van onstoffelijke aard, is niet fysiek in de cellen aanwezig.
Kort daarna was ik op weg, van het oude Atrecht, Arras, via Doullens naar Amiens, wederom genietend van de natuurlijke volheid, het intense groen, de heerlijke lucht van het afgeschorene, en, niet te vergeten, de vergezichten, Picardië, steeds weer geweldig.
Alweer, het fysieke niets, dat het menselijke alles bepaald, waarmee hij met zijn fysieke deel onzichtbare uitingen kan doen als praten, fluiten en zingen, het besturingsmechanisme, niets, en toch alles, de paradox waarmee wij leven. Wellicht bestaat er dan toch het niets, maar dan in de vorm van een onzichtbaar iets, een allesniets.
Een kwartiertje na Amiens, op de oude N-1, bleef ik staan in de wetenschap, dat, als ik morgen wakker wordt, en weer een dikke miljard cellen van mij vervangen werden door nieuwe aanwas.
Aldus schreef ome Willem.
---
