Vanmorgen weg, bij het krieken, een uur of half zeven, en meteen een enorme lange klim tot over 1200 meter en stijl; ik kwam soms de dertig niet te boven en ook naar beneden toe bleef het stijl. En daarna wéér en en weer eentje, het ging de hele dag zp door en mijn gemiddelde bleef onder de 45 km per uur steken.
De bergen, ze leken wel van goud, bekleed met gele brem en soms met volop bloeiende paarse heide en zo kwam ik eerst in Vila Real, reed de col d Espinho over en via Amarante kwam ik in Volongo, het eerste en enige losadres deze week. Helaas bleek het adres niet geheel in orde en moest ik, bij nader inzien, een vijftiental kilometers terug om van de handel af te komen, maar weer met klim op, klim af, die Portugezen kunnen er wat van als het steile hellingen betreft.
Dat bleek ook bij het terugladen, dat midden in het oude Porto geschiedde, via nauwe, steilde straatjes bereikte ik de oever van de Douro, pal onderaan de brug die Ingenieur Eiffel ontwierp en die dezelfde constructie heeft als de Parijse toren, langs de kade en dan weer een stuk stijl naar boven waar ik in een eeuwenoude hal mijn spullen in ontvangst nam.
En toen weer terug, zeulend met de zware vracht door Porto, of eigenlijk gene zijde van Porto, Vila de la Gaia, op weg naar Spanje, en weer via Amarante, over eerst een stukje snelweg en, oh, ja, ook zo grappig. Blijken er hier twee tolsystemen naast elkaar te bestaan: één met, zoals ik gisteren omschreef, alleen een elektronisch "kastje" dat je in de auto meeneemt en één met de bekende tolpoortjes waar je een kaartje trekt om aan het einde daarmee af te rekenen en dit laatste systeem betrof het traject Porto- Amarante.
Van Via Real verder naar het oosten, maar Spanje bereikte ik niet meer en in de avonduren kwam ik, alweer na het rijden van enorme lange en pittige hellingen, aan, hier, in Bragança, waar ik na een eenvoudige maar voedzame maaltijd de stuurhut weer op zocht en al schrijvend bijna in slaap viel waardoor dit bericht wat later af kwam dan gewoonlijk.
Het zal waarschijnlijk de Madeira geweest zijn, het enige glaasje wat ik tijdens het eten dronk, dat mij zo snel naar de slaap voerde. Of ik was gewoon erg moe, dat kan natuurlijk ook.
Aldus schreef ome Willem.
---
