Bert was een rustige kerel, met een bijzonder soort humor; niet iedereen kon er tegen, maar ik vond het vermakelijk. En ook had hij belangstelling voor gedichten, vooral limmeriken, hij kon er heel wat uit z'n hoofd en bovendien kon hij niet onaardig schaken.
Na een paar dagen hoorde ik het bericht, het bericht dat hij ziek was, vrijwel ongeneeslijk, ik werd daar erg door geschokt, wist mij nauwelijks geen raad!
Enkele keren speelden we een partij, ik herinner me die partij in zijn woonplaats Ouderkerk, in het plaatselijke café, waar hij pardoes een stuk voor kwam te staan, hij vond het leuk, dat schaken.
De tijd vloog voorbij, de maanden, waar bleven ze? En telkens had ik het voornemen, het voornemen waar maar steeds niets van terecht kwam, maar met Pasen zou ik bij hem langs gaan, ik sprak met hem af, eerst zou ik bellen hoe hoij zich zou voelen, maar dan zouden we een partij spelen.
Op die dag belde ik hem, twee, drie keer, maar hij nam niet op. Tegen vieren belde hij mij en zei dat hij erg beroerd was en hij het niet zag zitten, we kletsten nog even, maar hij leek alle hoop te hebben verloren.
Nadien hoorde ik dat het steeds slechter met hem ging, vandaag bereikte mij het bericht dat hij afgelopen nacht is overleden.
Een schok, toch, al had ik het wel verwacht, maar een schok als je zo opeens een collega moet missen, nog lang geen 60 jaar, en mijn medeleven gaat uit naar zijn echtgenoot, kinderen en verdere familie.
Schuldgevoel ook, omdat ik die laatste partij niet met hem heb gespeeld.
Vaarwel Bert; ik zal je nooit vergeten en je staat voor altijd in mijn herinnering gegrift. En op mijn log natuurlijk: voor altijd!
Je collega, Willem.
---
