Vandaag probeerde ik het weer om de muziek van Hector, Hector Berlioz, te waarderen, maar ook deze keer mislukte, gelijk eerdere pogingen, het weer, want zijn composities zijn dermate chaotisch dat deze bij mij wrevel oproept, zoiets als de wrede ondergang van Hector in de Ilias: Hector die, uit wraak, door Achilles -die hem te pakken kreeg- drie keer achter zijn strijdwagen om de stad Troje heen sleurde en zo de dood vond, dát soort ruwe chaosbeelden roept de muziek van Berlioz bij mij op, huivermuziek, vol met dissonanten, ze nopen mij tot afkeer.
Door en langs bekende dorpjes ging het weer, het Belgische Couvin, langs Clamency, door Auxon waar over de weg drempels, bestaande uit een twee rijen overdwars aangebrachte gele kunstof doppen, werden aangebracht en die het voertuig en zijn kar ernstig deed schudden.
De zon deed zijn werk, althans, in de cabine, want, zodra buiten gekomen, ervaarde ik een snijdende wind, van warmte was dan, ondanks de overweldigende zonnestralen, opeens niet veel te merken terwijl de straffe wind jonge, groene, net opkomende haver eenzijdig deed wuiven. Het stralende zonlicht zorgde er in samenspel met de wind voor dat er een zilveren glans over de groene velden kwam te liggen, alsof er een enorme kudde zilvervisjes, voortgedreven door mysterieuze motieven, één kant op aan het zwemmen was.
Franse componisten, Debussy, Ravel, Dukas of Saint Saëns, om er slechts enkelen te noemen, hebben mij nauwelijks kunnen bekoren, op een enkele compositie na dan, maar ook dan kom ik niet tot een middelmatige waardering, maar ja, dat kán eigenlijk ook niet anders, want het meeste is van ná.
Grimmig, de tijd, dit nieuwe era, dat net begon, begint onstuimig, fris, zuur en guur, hoe zal het verder gaan?
Gelukkig, rond de avond kwam ik aan, even voorbij de stad die lange tijd zetel was van de hertogen van Bourbon, Moulins, bij een culinaire gelegenheid van niet te versmaden niveau, tevens een plek waar de nacht kon worden doorgebracht.
Culinair, iets waar de Fransen wél goed in zijn en binnen kreeg ik, na een voorgerecht en naast rijst, een bescheiden, maar goed uitziend, en naar later bleek ook goed smakend, stukje rundvlees voorgeschoteld en aan de serie kleine ronde indrukken kon je zien dat het gegrild was.
Nadien wandelde ik terug naar het Dafje, het licht was geweken en boven mij had zich in de maanloze nacht een diep-kobaltblauwe deken ontrold, alsof ik onder een enorme grote fluwelen deken liep waarop ontelbare knopen, grote en kleine zilveren noppen, werden aangebracht.
Aldus schreef ome Willem.
---
