Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

dinsdag 24 april 2012

De driezet.

Kan een tweezet wel eens het hoofd breken, nog erger is het vaak met een driezet en soms kan het dagen duren voordat het begint te dagen, vooral als er nogal wat "materiaal" op het bord staat. Dus: wit zet, zwart zet, wit en zwart zetten nog eens en dan zet wit, wat zwart ook speelt, mat.

Al snel was ik gelost in Grandvillers zodat ik naar de volgende klant kon rijden die zich voorbij Parijs bevond, vlak bij Brie en derhalve besloot ik zo goed als mogelijk drukte te vermeiden, eerst naar Beauvais waar de hoogste gotische Kathedraal ter wereld staat, en toen naar Clermont en Creil vanwaar ik via Ermenonville naar de woonplaats van Joop, Joop Zoetemelk, Meaux, waar hij een hotel runt, snorde. Vandaar nog even verder en nog net voor de middag had ik Savigny le Temple, bezijden Melun, er uit.

Zelfs een vrij eenvoudige driezet is voor een beginneling reeds een opgave waar hij of zij, soms na uren, niet uit komt en sommige overstijgen, wat moeilijkheidsgraad betreft, de kubus van Rubic die per slot van rekening in hoogstens twintig draaiingen in de juiste stand kan worden gebracht.

Vanuit Savigny weer Parijs door omdat er in Villepinte een graafmachine moest worden opgehaald, dus voor de tweede keer de drukte door, en het regende, dus dat beloofde wat, maar dit keer brak het weer het woord, het werd droog en kon, tegen verwachting in, goed opschieten.

Onderweg luisterde ik regelmatig naar de radio, het gevallen kabinet, het zwarte pietenspel en de kaartendans zijn weer begonnen, men rolt over elkaar heen, de problemen lijken ernstig, de miljarden vliegen ons om de oren.

Met enige listigheid en improvisatie reden we, de verlader en ik, de graafmachine achter in de kar waarna ik vertrok, nu wederom Parijs door en het had er deze keer veel van een niet al te moeilijke driezet, waarvan de slotzet het moeilijkste was, weg, want ik dreigde vast te komen staan, maar nog net kon ik er af om via via de weg naar Sens op te komen. Sens, genoemd naar het Keltische volkje de Senonen die hier ooit, in een ver verleden, neerstreken en later hier de eerste, dus nu oudste, gotische kathedraal bouwden, Sens, het noordelijkste stadje in Bourgondië.

Misschien komt het, omdat ik als één van de weinigen nog klompen draag, maar ik kon het er op aanvoelen dat de euro geen lang leven was beschoren, het trekt ons steeds in een dieper en dieper moeras, omgeven door uiterst giftige valutagassen.

Een prachtige route vulde de rest van de dag, door het schitterende dal van de Yonne naar Auxerre en vandaar verder langs de Cure, naar Avallon, eigenlijk gewoon de voormalige "N"-weg 6, Saulieu en net even na Arnay le Duc vond ik het welletjes.

Voor een hersentraining waag ik mij aan een driezet, ééntje, waar ik gisteren aan begon maar waar ik niet uit kwam terwijl ik er de hele dag over piekerde, want er moest toch een oplossing zijn. Na een uurtje zag ik het, opeens, precies net zoals je het dier of voorwerp vanuit een vrijwel nietszeggende kleurenkaart ziet opdoemen, ach, hoe heet zo'n kaart ook al weer.

Inmiddels buigen 150 kamerleden zich over hun eigen driezet, maar ze zien aan de oplossing voorbij, men roept de ene naar de andere zet maar geen van die leiden tot de goede oplossing, maar, zoals in bijna elke driezet, de meest onwaarschijnlijke beslissingen zullen het probleem werkelijk oplossen, maar doordat de politiek zich vrijwillig door de Unie liet ketenen kan men de gespeelde zetten niet meer keren en is er geen oplossing meer voorhanden, een onopgeloste, ja heilloze driezet, Unie, Euro, Armoe. Je moet wel erg veel van het drama houden wil men hier mee verder gaan.

Het failliet, niet alleen van de Euro, maar ook van de democratie.

Morgen ga ik verder, de alpen in om de graafmachine af te leveren. Die gaat daar dan bergen verzetten.

Aldus schreef ome Willem.
---