Vanaf dat adres, gelegen op een heuvel, had ik een prachtig uitzicht op de besneeuwde toppen van de Belledonne en omdat ik zo vroeg was liep ik een stukje naar boven, op zoek naar een warme boulanger die ik in het kleine centrum spoedig rook en vond.
Niemand merkt het op, iedereen leeft maar voort alsof er niets aan de hand is, maar ik voel, ik ruik het al geruime tijd, vermoedelijk omdat ik niet aan het dogma zit vastgeketend.
Achteraf bleek de boer waar ik zou laden al wakker te zijn, ja, wakker geworden door het geklos van mijn klompen en intussen had hij de papieren al in gereedheid gebracht. Laden was ook zo gebeurd en reeds voor achten vertrok ik weer, nu naar een adresje dat ik toch niet voor de middag zou kunnen halen en met dit vreselijk mooie weer liet ik mij de mooie uitzichten niet ontnemen.
Eerst een klein stukje snelweg, en ach, het kan nu, want ik ken dit nog vrij recent, zonder snelweg, die begon pas ná Chambéry, richting Lyon, maar ik reed eerst een stuk richting Annecy waardoor je een mooi panorama kan zien over Aix les Bains, gelegen aan het Lac du Bourget, maar al snel verliet ik de snelweg.
Het lijkt op de val van Icarus, het is ingrijpend, maar het valt niemand op, want Icarus valt in zee, het is, zoals op het schilderij van Brueghel de Oude, nauwelijks te zien terwijl de boer onverstoord voortploegt en ook de overigen zich vasthouden aan hun dogma.
Via Albens en Rumilly, een doodstille weg, kwam ik in Fragny, passeerde het ene pittoreske dorpje na het andere, snorde, zoals vroeger, dwars door Bellegarde en schoot de weg op richting Nantua, kwam langs een verlaten bouwsel, een krot waar ooit "Annie" in zat, de naam van een veel bezochte knaagschuur, toen, toen al het verkeer hier nog langs kwam, kwam langs de plek waar de "blokhut" stond en waar nu een reuzepilaar van de snelweg is geplaatst en even later, net voor Les Neyrolles, stopte ik bij een nog steeds neringdoende en uit lang vervlogen tijden bestaande routier.
Altijd ná een ingrijpende gebeurtenis, vaak één of enkele decennia later, wijzigt de geschiedenis van koers, sluit een tijdperk zich af en beland men in een nieuw era, zoals enkele decennia na de Franse revolutie de mensheid in een nieuwe relatie tot elkaar kwam te staan, en zoals 20 jaar na de tweede wereldoorlog een waanzinnige cultuuromslag heeft gekend, maar steeds werd zij, op het moment zelf, slechts door weinigen opgemerkt.
Steeds meer ragfijn groen begon de loofbomen te sieren, benevens veel bloesems en ik nam een stukje snelweg, zeilde de Buguy af en bij Bourg en Bresse verliet ik die weer om er vandaag niet weer op terug te keren, kwam weer door een hele rits koddige dorpjes, Montrevel en Bresse, St Trivier de Courtes, Cuisery om er maar een paar te noemen, en dan noem ik alleen nog maar de grotere dorpjes en via Tournus en Chalon sur Saône kwam ik in de middag aan in Chagny, mijn tweede ophaalklant.
Vermoedelijk komt het door het dogma en het huidige dogmatische gevormde mensenkarakter, alzo klaargestoomt door de in bijna elk woning (aan)staande beeldbuis die de huiskamer als exercitieterrein gebruikt en als een magneet alle denken één eenzijdige kant op wrijft.
Na Chagny nog eentje geladen in Beaune waarna ik via Bouze les Beaune naar Bligny sur Ouche reed en toen lange tijd de Ouche bleef volgen, een schitterend riviertje waarnaast het bourgondische kanaal werd gegraven, bijna tweehonderd jaar oud en meer dan tweehonderd kilometer lang, een kanaal dat eigenlijk de Middellandse zee met de Atlantische Oceaan verbindt, dat honderden sluizen kent waarmee een vaartuig naar steeds grote hoogte wordt opgekrikt. Tot aan Pont de Pany, toen sloeg ik af naar Sombernon, klom daar de enorme bult op om daarna verder te reizen naar Saint Seine l' Abbaye en vandaar koetelde ik langs de rivier, die hier nog maar niet veel meer dan een grote beek is, verder en rond half zes kwam ik aan in Châtillon sûr Seine.
De ingezoemde dogmatiek vertaalt zich in mimetisch gedrag, een ongekende gehoorzaamheid aan, bijvoorbeeld, navigatiesystemen, een heilig geloof in allerlei onzintechniek, het steeds weer terugkeren op dezelfde routen, het altijd weer belangrijk vinden wat volkomen nutteloos is, zoals het nieuws, sport en het weer. Dit plichtmatige dogmadenken maakt blind, gevoel- en reukloos.
Niet lang daarna kwam ik over Montigny sur Aube, reed langs de gevangenis van Clairvaux, eentje die doet denken aan de prisons uit de verhalen van Lucky Luuck, en uiteindelijk hield ik halt in Bar, Bar sur Aube.
Dit voorjaar, afgelopen winter reeds, veranderde het licht terwijl alles, alles anders ging kleuren en er vind een eigenaardige klankverandering plaats. Opvallend, het is een decennia geleden, de grote verandering die plaatsvond door de aanslagen in New York en de invallen in Irak en Afghanistan, maar toen ging alles verder zoals voorheen, maar juist nu, verduisterd door de crisis, als bijna niemand het merkt, valt Icarus neer en wordt door de golven verzwolgen. Een ander era kondigt zich aan.
Aldus schreef ome Willem.
---
