Van het huis op de Platanenweg, het huis waar Ben had gewoond, waren de ramen dichtgetimmerd en het zag er naar uit dat de allerlaatste bewoners vertrokken waren: alle vijf de flats van Platanenweg, gebouwd in 1954, staan immers op nominatie binnen niet al te lange termijn gesloopt te worden zodat daarmee een deel van zijn roots voorgoed verloren gaat.
Maar niet het huis aan de Grensstraat waar ik mijn kinderjaren doorbracht, we namen bij de voordeur wat kiekjes en toen ik iemand binnen zag lopen kon ik het niet laten aan te bellen en van de bewoner mochten we even binnen rondkijken, de gang door waar ik zo vaak liep en ik zag de meterkast waar ik als kleine jongen, op momenten dat de weerspannigheid de overhand had, even in het donker werd opgeborgen.
Daarbij herinner ik mij nog dat ik onder het bij zinnen komen naar het vaag verlichte immer ronddraaiende wieltje van de electriciteitsmeter gluurde en wellicht dat ik daardoor het beroep van vrachtrijder koos.
Maar alles bleek van veel geringere afmetingen dan zoals ik het had opgeborgen in mijn geheugen; de keuken, de bijkeuken, de tuin, maar vooral de gang van keuken naar voordeur, die bleek wel de helft smaller.
Als ik er aan terug denk zijn er al weer een paar dagen vergleden, het was voor mij het eerste melancholieke moment in het enkele weken geleden aangevangen nieuwe era.
Inmiddels, in de weiden, staan de madeliefjes lustig, maar anders, te bloeien, de vogels fluiten een ander ritme, is het u nog niet opgevallen?
De sfeer, de klanken, de geur. Alles is gekanteld, als een dobbelsteen waarvan opeens een ander cijfer boven ligt, maar het lijkt er op dat ik het als enige waarneem.
Zelfs de stilte is veranderd, zwijgende wolken zijn nog nooit zo geruisloos overgedreven en toen ik vanmorgen naar een hond keek, keek hij anders vertrouwd naar mij, maar nooit meer dan tevoren.
Ja, ik hoor zelfs de kinderen een andere taal spreken, Nederlands, dat wel, maar anders met dezelfde woorden! Een vliegtuig scheert over, het motorgeronk, verdraait nog an toe, hoor ik het dan alleen? Dat het anders is??
Ben kon er wat van, van voetballen, speelde 15 jaar bij dezelfde club, de club waar ik ook twee jaar lang mee mocht doen. En terwijl ik een vierkante, robuuste speler was en door onze aanvoerder nogal eens aan de tegenpartij werd voorgesteld werd als "onze tank", was Ben lang, en dun, maar vooral zwijgzaam.
Dat was hij deze week ook nog, ik herkende dezelfde bewegingen, dezelfde karaktertrekken, dezelfde mentaliteit, in dezelfde proporties als ze in mijn geheugen waren gegrift; ditmaal bleken mijn herinneringen de juiste afmetingen te hebben bewaard.
Alleen kwam ik Ben tegen, nu, net in de nieuwe tijd, het tijdperk dat net is begonnen, waar alles, als bij toverslag, zich wijzigde, een koerswijziging van de eeuwige wederkeer die nooit meer terug komt.
Om mij heen zie ik vragende gezichten en ik begrijp opeens dat niemand het vat, niemand het begrijpt! De verandering, alleen niemand zag het.
Ach, ik ben te vroeg, vééls te vroeg, men leest mij als iemand wiens verstand verbijsterd werd, omdat. Omdat ik te vroeg zie, te vroeg ruik, te vroeg opmerk. Als een matroos in een kraaiennest, een eenzame op een bergtop.
Wellicht dat niemand opmerkt wat ik voel.
Niemand, niemand voelt wat ik opmerk.
Ik denk, ook Ben niet.
Aldus schreef ome Willem.
---
