De handel die ik bij mij had, was voor een adres in Brabant, een adres waar ik dit keer, in verband met Carnaval, niet maandag kan lossen.
Dat resulteerde er in dat op vrijdagmorgen de telefoon al ging van hoe laat ik op het losadres te Volkel kon wezen en daar wreekte zich de wachttijd van de vorige dag, want daardoor zou het laat worden, te laat dus.
Donderdagavond, zoals ik reeds schreef, kwam ik door de Arlberg en nu ben ik aardig wat gewend, maar nooit zag ik zulke hoge sneeuwmuren aan weerskanten van de weg, ja, zelfs ook de middenberm en ik schatte de hoogte ver boven de vier meter! Helaas, het was te donker voor een foto, maar nooit zag ik het zo hoog, en zeker niet dáár!
Ook het hoge deel van het Zwarte Woud was hagelwit, bekleedt met verse sneeuw; er was hier nogal wat gevallen. Maar eenmaal Schramberg voorbij, de plek waar je afdaalt naar lagere delen, was alles vrijwel verdwenen en vandaar snorde ik over de gebruikelijke weg verder terwijl op de thuisbasis allerlei acties werden ondernomen om toch nog de spullen er uit te krijgen. In het verloop van de reis hoorde ik dat ik in Venray de hele avond terecht kon om te lossen, wat ook geschiedde, al was men daar enkele uren mee bezig.
Onderweg ook hoorde ik dat een achterkleinkind van de gisteren aangehaalde Koningin Wilhelmina in Lech door een lawine werd overvallen.
Lech bij Arlberg. En, zoals ik reeds schreef: daar lag wat!
Aldus schreef ome Willem.
---
