Koud was het wel, vanmorgen, maar de lucht was kraakhelder en vanwaar ik had geslapen was het misschien twee minuten rijden geweest toen in bij de laadbron aankwam.
Bron, want het product wat ik hier ging laden was water, bronwater, dozen met én dozen zonder prik, twee pallets en zo op de vroege morgen zaten die er rap in en op weg ging ik weer, via Mondovi richting Fossano waar de weg tot twee keer door een diepe kloof, een gescheurde aarde, loopt, een fascinerend gezicht waarvan ik telkens weer onder diepe indruk kom, die enorme kloven, alsof de aarde hier aan buikscheur leed.
Mensen kunnen lezen, anderen weer niet, of lezen half. We leggen het papier met de daarop geschreven zinnen aan een paar van hen voor, die kunnen lezen en die niet kunnen lezen.
Het tweede adres was in Piobesi, een laadadres waar ik wel meer kom en waar de kar vervolgens weer af werd geladen en zo, voor de middag, vertrok ik naar Aosta om aldaar een document te laten maken om dan Zwitserland te kunnen doorkruisen.
Er blijkt verschil tussen de lezers en diegenen die niet lezen. De lezers zien vier keer dezelfde zin en verder zal hen niet onmiddellijk iets zijn opgevallen, maar de niet-lezenden, die niet weten wat er staat, zien direct dat er met twee kleuren werd geschreven én dat de twee zwarte en twee rode zinnen ook nog eens onderling in vorm verschillen, althans, dát heeft voor hen betekenis.
Het was moeilijk voor te stellen dat het nog geen half januari was, want de zon scheen overdadig en als ik niet beter wist zou ik verwachten dat elk ogenblik de bomen zouden uitbotten, voorjaar, maar ook ik weet; de winter moet nog beginnen!
Wie niet lezen kan, merkt alleen de verschillen op. Degene, die lezen kan, vindt de verschillende kleuren en lettertypen gelijk, want de zin is immers dezelfde.
Nadat het document gereed was, trok ik het hooggebergte in waar pas halverwege de eerste echte sneeuw te vinden was, maar dat was even anders toen ik aan gene zijde, de Zwitserse zijde, kwam, dat meer in de schaduw ligt. Daar was de sneeuw talrijk aanwezig, tot aan Martigny aan toe, maar daarna, toen ik de weg naar Lausanne reed, niets meer, maar toen ik het dal van de Valais uit reed en ik bij het Meer van Geneve kwam ondervond ik mist op mijn weg. De hoge bergen aan de overzijde waren niet meer te zien, terwijl het laatste zonlicht van vandaag er voor zorgde dat de grijze mist en daaronder het grijzere water melancholiek terugschitterde, alsof de lucht verrukt was van blijdschap, van majesteit en van zulke voorname aanblik werd ik in mijn radio-stille cabine diep ontroerd.
Wie heeft ervaren de dingen zo te zien als de lezers van die ene zin, ervaart alle dingen en gebeurtenissen, hoe mooi of hoe vreselijk ook, altijd als uitstraling van hetzelfde, het tedere, het eindeloze, als schoonheid.
Niet lang daarna snorde ik door donker Frankrijk en reed nog via Pontarlier naar Lure, maar toen zat het er weer op voor vandaag.
Bij een in rood geschreven zin zien zowel de lezer als de niet-lezer de rode kleur, maar de tint heeft niet voor beide dezelfde betekenis, of met andere woorden: een niet-lezer ziet en ervaart een diepe kloof, een aardscheur, tussen de kleuren vrolijkheid en droefenis, vreugde en verdriet. Een lezer ziet die kleurverschillen ook, maar leest ze als dezelfde zin, dezelfde oorsprong.
Aldus schreef ome Willem.
---
