Nevers, Moulins, Clermont-Ferrand en vandaar tussen de bergen van het Centraal Massief door. Rechts, richting Aurillac, waren de bergruggen reeds voorzien van een sneeuwlaag, links de lange, lange bergrug van de Lozère, er liggend als een reusachtig dier, een gezagsvolle walrus, een loerende leeuw of zo, een zwijgende getuige van vele, vele eeuwen.
Luister naar de bergen, en ze vertellen je de meest opwindende verhalen, want ze hebben in de loop der tijden veel gezien, gehoord en je kúnt de verhalen horen door goed op te letten, bergen die huilen, bergen die druipen van bloed, die getuigen van onrecht, die de elementen weerstonden en bergen die jubelen, bergen die als honden waken, bergen ook, die de vrede torsen.
Met leven is het net als met woorden. Ach wij, wee wij, simpele zielen, die alleen de voorkant er van zien, want niemand, niemand zag ooit de achterkant van een woord, van het woord, ja, van het Woord bij uitstek, en wat blijft is hooguit een vermoeden, een duiden, een stamelend geloven, zoals elke "dark site" aan ons oog onttrokken blijft, zelfs al is die van de maan!
Door naar Mende en vandaar over twee imposante cols naar Ales, een kronkelige bergweg van ruim honderd kilometer met paradijselijke natuur en in deze tijd van het jaar met een intense kleurenpracht die het midden houdt van sprookjes- en spookachtig, veroorzaakt door de vele bladloze loofbomen.
Woord en leven hangen ten nauwste samen want zonder woord geen leven en geen leven zonder woord. In Nimes aangekomen denk ik aan hem bij wie ik zondagavond nog naast het ziekbed, dat zijn sterfbed werd, stond, die ik troostend met woorden toesprak, wiens ouden, levende hand ik vast hield en die vandaag onze dageraad niet meer heeft gezien, maar zich daar, aan de gene van dit leven, bevindt, voorbij goed en kwaad, ja, zelfs voorbij licht en duisternis, en waar niemand zegt; "Ik ben ziek".
Aldus schreef ome Willem.
---
