Wie, zoals ik, lange tijd intensief door Europese landstreken dwaalt, komt onder de indruk, onder diepe indruk, dat kan niet anders, van zo ongelofelijk veel moois, schoons en bijzonders dat de -oude- mens, als cultureel-scheppend wezen, heeft voortgebracht.
Een vraag komt in mij op: hoe heeft in vroegere tijden de mens dit allemaal kunnen voortbrengen, die enorme kastelen, de talloze gebedshuizen, de paleizen, vaak op plaatsen die moeilijk toegankelijk zijn, op bergtoppen, op eilandjes in meren en alles zonder enige hulp van de hedendaagse moderne techniek en met al zijn middelen.
Na de eerste klant volgde al snel nummer twee, een adres te Ulm. En toen die er uit was, snelde ik naar het zuiden, via Ravnesburg naar Meersburg, pakte de boot naar Konstanz en reed daarna spoorslags naar de Zwitserse grens waar ik de morgen afwacht.
Waarom toch al die enorme, onbetaalbare kastelen, kerken en buitenverblijven, maar meer nog, vanwaar kwam toch die mysterieuze kracht waardoor men zulks toch kon bouwen?
Het antwoord blijkt niet eenvoudig, zeker als wij die mensen van toen als ons gelijkenden willen zien, dus moet het geheim wel liggen in het feit dat de bouwer van toen anders, ongelijk was.
Het kan niet anders, dan al dat gebouwde fraais kwam uit handen van andere mensen die aan de dingen een glans gaven die van elders kwam, een voor ons, vooralsnog, onbekend elders, een affiniteit die bij ons afwezig is. Het waren lui van gene zijde, vanuit een andere wereld, vanuit een wereld waar het voorname als schoon en groots werd aanvaard en nuttigheid een ondergeschikte, ja nietszeggende rol speelde en soms kreeg zo'n paleis de naam lustoord.
Een -grotendeels- verdwenen wereld.
Aldus schreef ome Willem.
---
