Vanmorgen vond ik een zwalkende mist op mijn weg terwijl ik ondertussen naar radio vijf luisterde dat glashelder bij mij binnenkwam. Daar vernam ik van dat referendum, en ik ben vóór. Nog steeds.
De eerste twee klanten zaten nog in het voormalige Duitsland, in het oude Silezie, de eerste in het oude Lignitz dat na 1945 Lignica en later Legnica ging heten en waar een enorm Sovjetleger werd gehuisvest dat ongeveer één derde van de stadsoppervlakte bedroeg.
De klant was er snel uit, zodat ik al weer vroeg op pad was naar het zuid-oosten, naar Opole, het vroegere Oppeln waar ik aan de oostkant van de daar stromende Odra (Oder) de tweede klant afleverde.
Via Kluczbork, het oude Kreuzburg, reed ik naar Wieluń, het eerste echte Poolse stadje dat in het graafschap Łódzkie ligt, een stadje met een vreselijke historie.
Nadat de Nazi's in 1939 een met Duitse soldaten in Poolse uniformen te Gliwice een aanval op een radiostation hadden gefingeerd om een aanleiding voor oorlog te hebben, voerden ze niet lang daarna een lafhartig bombardement uit op dit even over de grens gelegen stadje waar twee keer zoveel doden vielen als de aanval, later, op Rotterdam.
Nee, daar hielden ze destijds geen referenda over....
Kijk, als je eerst de boel financieel in de soep laat lopen, en er zijn anderen die je financieel uit het slob willen helpen, dan accepteer je dat niet zomaar. Daar stemmen we eerst over, en gelijk hebben że, die Grieken, niet voor niets de bakermat van het drama.
Na Wieluń volgde Sieradz en vlak daarna kwam ik voor een spoorviaduct van 3.60 uit, te laag dus voor mijn truck die vier meter doorrijhoogte nodig heeft, zodat ik eerst de richting van Zdunska Wola op reed en via een boerenlandweg alsnog aan de andere kant van de spoorbrug terecht kwam. Na een uurtje volgde de laatste kant voor vandaag, te Wartkowice en toen ik die er uit had, hield ik er nog eentje over voor morgen, zodat ik na nog een uurtje rijden in Gostynin, dat alweer in Mazourië ligt, een graashok vond voor wat bonensoep en ander voedsel uit een Poolse keuken, voedsel met nogal wat onuitsprekelijke namen waarmee ik de lezer niet lastig zal vallen.
Hoe oostelijke ik vandaag kwam, hoe kouder het werd, en nu vriest het reeds een weinig. De zon scheen aangenaam, de lucht deed weer vreemd aan, de lucht, waar op sommige plekken een bruinkoolgeur aan zat. Ietwat geheimzinnig was het zicht over de vlakten, een soort stilte voor de storm, een warmte voor een strenge vorst. Hier, midden in Polen, ben je nog maar een paar uur rijden verwijderd van de Oekraïne en je kunt de russen op een haar na ruiken.
Tussen de middag, nog voordat ik een pinautomaat vond, probeerde ik hier nog met de euro te betalen, maar men wilde die stuiptrekkende dingen al niet eens meer hebben. De Złoty is, zoals de naam al zegt, weer goud waard! (Złty is geel, złoty is goud-(stukken)).
Maar een referendum moet er komen, óók in Nederland, juist in Nederland! Een referendum of wij al die poen wel in die bodemloze Griekse tragedie willen pompen en onderwijl voedselbanken accepteren!
Kom op, Rutte, kom op met dat referendum!!
Een referendum alstublieft, voordat we, net als destijds met die euro, het allemaal weer door de strot geduwd krijgen!
Of laten we ons weer in het (eur)ootje nemen?
Ik zag, en zie: een złoty trok een lange neus naar de euro.
Aldus schreef ome Willem.
---
