En meteen ziet men bij bladloze peppels de grote bollen maretak verschijnen die zich in grote getale op de takken hebben verschanst.
Ze hielden woord, vanmorgen, vijf uur lossen, zodat ik al weer vroeg vertrok, eerst naar Belleville, later op zij van Macon, naar La roche en daarna deed ik Saint Aubin aan, midden in de Bourgogne.
Vandaar trok ik door de heuvels, genietend van het schone herfstweer, waarbij ik mij de prangende vraag stelde hoeveel keer, hoeveel jaren, ik nog het herfstseizoen in al zijn diverse hoedanigheden zal beleven. Statistisch gezien, maar ja, wat zeggen statistieken eigenlijk, een slordige tien, vijftien keer nog en het komt mij voor, hoe dichter de laatste keer nadert, hoe intenser ik er van kan genieten.
Onderweg, op de weg via Saulieu en Montbard, Châtillion sur Seine en Bar sur Aube, overviel mij de gedachte dat, zo de wereld mij overleeft (en dat is nog maar de vraag) er een herfstseizoen aankomt waar ik niet meer naar kijk, niet meer meemaak en dat volledig aan mijn waarneming voorbij gaat, tenzij mij vanuit het hiernamaals een blik naar het, dán, danvoormaals wordt gegund en ik op een geheel andere wijze naar al het aards gewoel schouw.
Saint Dizier bereikte ik rond vieren, pakte er nog lading mee en vertrok naar het laatste laadadres te Epernay waar ik thans vlak bij het adres sta geparkeerd. In het voertuig mijmer ik verder, stel mij de herfsten voor die er voor mij waren, de herfst hier toen de eerste mensen zich hier verstigden, een herfst in de middeleeuwen, een herfst uit 1703, ja, zo vele herfsten, en niet één was er gelijk terwijl ze juist allen één ding gemeen hadden.
In elke herfst vielen bladen en liet kale bomen achter en na elke herfst volgde de winter.
Vast ook dit jaar weer.
Aldus schreef ome Willem.
---
