De week die inmiddels al bijna alweer was en waar ik heb getracht enige inspiratie op te doen om maar niet te vallen in een plotseling opdoemend writers block.
Daarvoor heb ik mij enige keren gewend tot de bossen, tussen veel vallend blad, genoten van schoonheid, genoten omdat ik zag, genoten omdat ik alleen maar keek, luisterde, voelde, in de stilte waar alleen het knakken van takjes onder mijn houten klompen hoorbaar waren, en soms het ruisen van een zachte stilte waarmee bomen tot elkaar en tot mij een boodschap geven. De vertelkunst van bomen is welhaast ongeëvenaard en derhalve vaak onbegrepen omdat men het niet meer verstaat, haar taal niet kent, althans, ik ken er met mijn proza's niet tegenop.
Één keer ging ik deze week naar de zee, liep, samen met mijn lief, kilometers langs de branding, genoten naar hartelust, van de zingende golven, de meeuwenjubel, van het gezicht op een standvastige duinenrij, zandwit met daarop bleekgroen kromgebogen helmgras, van tintelende najaarszonnewarmte op ons gezicht, en later, op de boulevard, van bremzoute haring en kibberling.
Met het oor, oog en de neus genieten van schoonheid, de schoonheid die er is voor ons, voor mij.
De zon ging langzaam onder en al snel kwam in het oosten een volle maan op in de Ram, haastend achter Jupiter aan die reeds de Vissen genaderd was. Alle ogen, alle mensen hadden inmiddels het strand verlaten en alleen wij tweeën bleven achter als laatste genieters van al het moois
Maar ook wij vertrokken ten leste en lieten het wonderschone achter ons.
Maar voor wie is dan dit schone thans, dat schone dat dán door geen sterveling wordt gehoord, aanschouwd, gevoeld, gesmaakt en gezien, die schoonheid, de door niemand genoten schoonheid?
Alsof de golven optreden en zingen voor een lege zaal.
De voortgaande golvenzang aan het menslege strand dat door niemand wordt gezien of gehoord? Voor wie?
T' is toch zonde dat dan niemand er meer van geniet?
Evenzo het mensloze bos met de zwingende bomen. Daar staan zij, fluisterende takken aan majestueushoge stammen, vorstelijk neerkijkend, een Altamont zonder iemand.
Mijn God, ik vraag me af, voor wie? Voor Wie misschien? En Wie, wie is dat dan?
Aldus schreef ome Willem.
---
