Daarnet kwam ik nog langs de supermarkt waar ik enkele weken geleden een paar pakken Evian-water kocht waarvan de meeste al leeggedronken zijn en mij nog één fles rest.
Vanmorgen dronk ik eerst koffie bij opa, die tegenwoordig wat onzeker achter de toog rondschuifelt, een kleine Italiaan met een grijze snor. Ook voor hem gaan de jaren tellen en na een flinke opfrisbeurt kachelde ik weg.
Gisteren was het regelmatig boven de 30 graden, maar ook vandaag liet de zon en temperatuur zich vooralsnog niet onbetuigd.
Water legt vaak vreemde en eigenaardige wegen af. We drinken het, deels wordt het ziel, bloed, en deels urine en als dat het lichaam verlaat valt het, zolang het niet verontreinigd is met chemische stoffen en hormonen, direct weer uit elkaar.
Of het water treedt de druivenstruik binnen, gaat in de druif zitten die later wordt geplukt, geperst en daarna tot wijn wordt, waarna deze alsnog wordt gedronken.
Net voor openingstijd kwam ik aan bij een bedrijf in een klein dorpje in de buurt van Alba om er één palletje levensmiddelen op te pikken en daarna reed ik naar een vaste ophaalklant in Piobesi Torinese, niet zo heel ver van Alba.
Rivieren vol met water stromen naar de zee, nochtans wordt zij niet vol, want vanuit de zee stijgt het water weer op tot wolken die later hun lading weer elders lossen.
Trouwens, wel eens afgevraagd hoeveel water dagelijks tot urine wordt verwerkt? Hoeveel van deze stof door de mensheid en een groot deel van de dieren dagelijks wordt uitgeplast? Ik mis hier de protesten van de millieubewegingen...
In Piobesi kwam de kar helemaal vol en er was nog maar net plaats voor de fiets, dus ik vertrok, eerst naar Ivrea waar ik tegen geringe betaling bij de oer-Italiaanse super Bennet wat lekkernijen toucheerde en ik daarna verder ging naar Aosta waar ik een transitdocument liet maken en in die tijd wederom wat boodschappen ging doen.
In Frankrijk hebben ze langs diverse wegen een tamelijk onzinnig bord staan met het opschrift "partage des eaux" waarmee men aangeeft dat al het water wat na dat bord valt enerzijds via de rivieren grotendeels wegvloeit naar de Middellandse zee, en anderzijds naar de Noordzee of Atlantische Oceaan waarmee men dan de weg van het water aangeeft.
Terwijl de declarant het document maakte, slenterde ik naar de Carrefour, pakte een winkelwagentje en in een vlaag van balorigheid nam ik een foto van de laadvloer van de lege kar, maar toen ik de foto zag, inspireerde dat mij deze foto aan sommige lezers toe te zenden en die te vragen of ze wisten wat het zou kunnen zijn. In de uren daarna ontving ik een vijftigtal suggesties, maar er waren slechts twee inzendingen die het bij het juiste eind hadden.
Na de boodschappen haalde ik het document op en snorde weg, naar boven, de bergen ik en na een uurtje zeilde ik aan de Zwitserse kant weer naar beneden.
Merkwaardig, als je bedenkt welke bijzondere wegen water kan afleggen. Het wordt in flessen van hot naar her gesleept en wolken doen daar met grote hoeveelheden aan mee.
Nog voor Martigny kwamen somberwolken op mij af en al snel realiseerde ik dat de zomer, nu ook voor mij, wel eens voorbij zou kunnen zijn. De eerste druppels bevochtigden reeds mijn voorraam en de temperatuur daalde aanzienlijk. Boven, hoog in de bergen, vermoed ik sneeuwval, ook zo'n eigenaardige weg van het water.
Niet veel later kwam ik langs het Lac Léman, beter bekend als het meer van Genéve en omdat ik een droge keel had pakte ik mijn laatste fles water, terwijl ik links van mij stromen van regen op de hoge bergen bij de gelijknamige stad aan gene zijde van het meer zag vallen.
Water legt, inderdaad, soms vreemde wegen af.
Aldus schreef ome Willem.
---
