Slechts weinigen die er bij stil staan, men wéét het, denk ik, niet eens.
Gisteren en vandaag deed, althans voor mij, de herfst zijn intocht, of wellicht, trok ik de herfst binnen. Het weer is duidelijk omgeslagen, want toen ik gisteren rond tienen in Lorenzweiler bij bleke zonneschijn met de fiets naar de warme bakker reed, kreeg ik ondanks het warme brood koude handen. Nee, het was echt geen weer meer voor zonder jas.
De reis verliep overigens zonder problemen en ik was niet laat thuis. Vandaag echter het DAFje naar Amsterdam gebracht en nu, nu ben ik op de terugweg, in een, om even in de actualiteit de duiken, vervoermiddel met plaszak waar ik vooralsnog geen gebruik van hoef te maken.
Over dat item is al het één en ander gezegd en geschreven, maar een uiterst prangende vraag houd mij wel bezig. Er zijn, zoals we weten heren- en damestoiletten, maar, waar ik niemand nog over heb gehoord is, of dit onderscheid er ook is bij de plaszak. De herenplaszak en de damesplaszak.
Wie o wie, kan mijn hier duidelijkheid over geven?
Tja, wat een problemen kent Nederland toch!
Misschien, zo mijmer ik hier in deze luidruchtige trein, is het probleem van Nederland wel dat men geen echte problemen meer heeft.
Hoewel....
Voor mij zit een reiziger die zijn geest aan het vergiftigen is met de meest walgelijke muziek, die dermate luidruchtig met de oordoppen zijn oren worden ingeblazen, dat het overtollige restgeluid duidelijk hoorbaar is.
Even verder kletsen wat heren over niets, inhoudsloze gesprekken die het uitschrijven niet waard zijn. Soms lijkt het er op dat de mensheid nauwelijks beseft dat ze er niet of nauwelijks meer is. We leven niet meer, maar beleven. We kijken niet meer, maar bekijken.
Misschien is het laatste probleem wel dat we niet meer in een directe relatie tot elkaar bestaan, maar dat, wij allen, subjecten zijn geworden die de ander en al het andere bekijken als object.
De mens als kliermassa met zo hier en daar een nog beetje spinaal restbewustzijn, elkaar na-pratend, met een niet te stuiten geloof.
Het geloof, het onwrikbare geloof in wetenschap en techniek.
En nu blijkt ook dat te wankelen. E blijkt dus geen MC-kwadraat te zijn.
Inmiddels rijdt de trein langs het Amsterdam-Rijn-kanaal en spoedig komt zij aan in Utrecht waar ik als subject objecten zal waarnemen die bij de Burgerking voedsel tot zich nemen. Nee, voor al niet eten wat lekker is, maar eten wat je als lekker krijgt voorgeschoteld.
En zo verglijdt de morgen.
Waar je tussen de rails al niet aan denkt.
Straks, als ik op het perron bij de eindbestemming uitstap, zullen de herstbladeren van rondomstaande bomen neerdwarrelen op de bielzen.
En zo wandel ik, straks, de vanuit een zomerzonnig Italie aan het begin van deze week, vandaag de herfst binnen.
Aldus schreef ome Willem.
---
