Voor het laden was ik eerst even met de fiets het dorp, Decize, in gereden om een warme ontbijtversnapering te zoeken, maar al spoedig bleek dat op woensdag de bakkers een rustdag hadden, een gehaktdag zonder brood dus hier.
Het laden zelf ging ook niet erg vlot: de heftruckbestuurder was zo langzaam, dat ik mij niet aan de indruk kon onttrekken dat hij nog een kater van de vorige avond had.
Eindelijk, om tien uur kon ik gaan, waarna nog twee adresjes rond Sancerre volgden en toen via Donzy en Entrains langs het prachtige elfde eeuwse kasteel dat bij Druyes les belles Fontaines staat, een route overigens waar je regelmatig wordt getrakteerd op fascinerende vergezichten, uitkijkend over manshoge maisvelden, afgewisseld door druivenakkers en begraasde weiden, door vaak roodbruine, maar ook wel gebroken witvee, bevolkt.
Na een klein uurtje kon ik via de gebruikelijke weg naar Auxerre en zo verder gaan.
Inmiddels zijn we in het einde van de zomer aangekomen, de oogsten worden in rap tempo binnengehaald, de velden winterklaar gemaakt, de dagen korten en de temperatuur, vooral 's-nachts, daalt.
Spoedig treden wij een nieuwe era binnen, nog even, en de bomen zullen, alsof ze het afspraken, massaal donkerrood en bruin gaan kleuren.
Op zekere hoogte, in de Belgische Ardennen, was het najaar al enigszins te ruiken, vermoedelijk doordat tijdens de doortocht de omgeving door duisternis werd overmand.
Rond "het oog" kwam ik in Limburg aan en hapte nog een stukje snelwegasfalt, totdat ik over de Maas kwam en daar de snelweg verliet.
Even daarvoor viel mijn oog op één van de meest merkwaardige borden die ik ooit zag.
Vanaf Maastricht wordt bij donker de weg verlicht door een eindeloze rij neonlichten, maar net voor de afslag, dus net over de maas, eindigt deze eindeloze neonlichtenrij.
In al haar wijsheid heeft de wegbeheerder daar een bord aangebracht met het opschrift: "einde verlichting".
Even vroeg ik mij af: "Zou zo'n bord dan voor blinde bestuurders zijn?"
Aldus schreef ome Willem.
---
