Niemand lijkt mij te begrijpen, ik schrijf voor doven. Het middernachtelijke uur is aangebroken en de omgeving troosteloos, hier, ten oosten van Dortmund.
Een ogenblik herkauw ik de afgelopen dag, mijn vertrek vanuit de Pleisterplaats, één van de meest aardige vertoefplaatsen voor truckers, tussen Neer en Kessel (de "oude" weg Venlo-Roermond) jaren lang bestierd door "tante Mien", maar die al vijf zomers niet meer onder ons is.
Onder de grijze hemel beginnen de herfstklanken als klokken te klinken. Ben ik een kluizenaar? Zijn klokken, alle klokken, niet altijd doodsklokken? De klok immers geeft de voor de mens nog resterende tijd aan. Een summiere rest.
Dwars door de Peel, Am Erica, dat verkort, America wordt genoemd, Zeeland en Ravenstijn. Onderweg tracht ik mijn dagbewustzijn in het regenwater te spiegelen, maar de dag is te plomp.
Amsterdam, lossen bij een klant en op de "zaak", en daarna laden bij onze nevenvestiging, Diergaarde.
Rotterdam heeft zijn diergaarde Blijdorp, Amsterdam diergaarde Hendriks. Hoe decadent!
En dan weer op weg, door regen en wind. Is de wind niet een hond? Zij blaft, kwispelt en huilt in het halfduister van wouden en holen, gromt tegen het grijs der wolken.
Door, door de vlagen, ik beluister een toverfluit uit 1956 onder leiding van Bruno Walter, Bruno, die als eerste zag, inzag, wat hij hoorde.
Tamino, de geest van Papageno, één en dezelfde, en dat hòòr je ook, weg alle weemoed. Alles verzet zich immers tegen verdriet!
Arnheim-Oberhaussen. Daarna richting Kamen, ik luister twee Leonora's, de eigenlijke Fidelio en daarna de begrafenismars voor Leonore Prohaska, het lijden zoekt rechtvaardiging en is nimmer zichzelf genoeg. Alles wat geschied is, doemt weer op door de regennatte voorruit. In de nacht zijn gedachten vaak helderder en dieper dan op een oppervlakkige dag.
De moderne wereld brengt te veel banaal en te weinig voornaamheid voort waardoor het bestaan niet meer wordt gerechtvaardigd
De grijze lucht is als de grijze lucht in The Bride of Lammermoor waaronder Ivanhoe voor Rivka strijd levert. De lucht is grijs en dat blijft ze. De crisis van onze cultuur is onpeilbaar diep, zo diep, dat de diepte door niemand meer wordt begrepen; niet eens meer wordt gevoelt!!
God trok zich terug, daar, vanwaar de regen vandaag kwam, terug in de hemelse gewesten
Ivanhoe trouwt Rowena.
Lijfeigenen van de adel waren vrijer dan de arbeiders nu, vrijer ook dan moderne boeren, die volledig tot slaven der economie worden vernederd.
Postbezorgers, schoonmakers en zorgverleners worden geslachtofferd aan de onze nieuw verworven God Economie die zorgt voor het heden daaglijks brood.
Het blijft grijs, de regen stroomt onverminderd door; zo nu en dan snort een voertuig voorbij. Hier, in dit troostloze oord, ervaar ik het meer dan ooit tevoren.
De verlatenheid.
Die verlatenheid.
Aldus schreef ome Willem.
---
