Duidelijk, het is 1 augustus en dat betekend een feestdag, en dús een vrachtwagenrijverbod, in Zwitserland, maar ook vuurwerk, veel en mooi vuurwerk zoals dat bij ons in de nacht van oud en nieuw plaats vindt.
Vrijdag al had ik er al over nagedacht wat nu de meest geschikte grens zou zijn, want het is allemaal beslist geen lolletje!
Met de fiets naderde ik eindelijk weer het oude Dafje, de hoop koesterend dat er deze week eindelijk eens geen storingen optreden en zo taaide ik vanmorgen af: Maastricht, Saint Vith, Diekirch, Trier, Bitche, Freiburg, Titisee, nou ja, de route is inmiddels wel bekend.
Voor de drie grensovergangen bij Basel staan nu reeds kilometers lange rijen met wachtende vrachtwagens en die doen er dan wel een halve dag over eer ze verder kunnen, of je had er al voor de middag moeten gaan staan. De grens Konstanz stroopt op zo'n dag ook op, terwijl ik hoorde dat het bij Thaygen en Blumberg reeds een drama was en vandaar dat ik de gok waag om hier, te Waldshut, Zwitserland binnen te komen, maar ook hier staan de trucks mannetje aan mannetje.
Maar er is een verschil. Weliswaar sta ik nu twee kilometer van de werkelijke grens af, ze is tenminste, in tegenstelling tot de anderen, wel gemakkelijk met de fiets bereikbaar en zo kan ik morgen vanaf een afstand vast mijn documenten regelen, want de fiets staat lekker achter in de bak. Daarnet ben ik al even wezen kijken hoe laat de declarant, die aan de zwitserse kant zit, begint, dus overschreed ik met de fiets via versa de Rijn en de grens hetgeen ik morgen wil gaan herhalen.
Het zal vannacht wel doorgaan, dat opstropen van het vrachtverkeer en de rijen zullen allengs langer worden. Aan de andere kant gaat het vuurwerk onverminderd door terwijl ik mij afvraag wát er zoals wordt gevierd! Wellicht omdat er een paar eeuwen geleden de vader van Wilhelm Tell de appel die op het hoofd van zijn zoon lag in één keer met een pijl wist te raken en dat ze dát nu vieren.
Opeens herinner ik mij de opera van Rossini, Wilhelm Tell, waarvan de meeste mensen alleen de vierdelige ouverture kennen. Maar in de verder nogal onbekende opera zelf, een toch wel tamelijk langdradig stuk en vandaar misschien niet al te bekend, wordt fantastisch in een minutenlange serene seance uitgebeeld hoe de vader het uiterst risico-volle schot van de boog liet glijden en de appel raakte.
Weer fluit een dure vuurpijl door het luchtruim, maar ik heb inmiddels mijn aandacht verlegd naar de sterren en onder het gerommel van de feestknallen bestudeer ik het firmament. In het westen, laag aan de horizon, vermoed ik Saturnus met zijn ringen te zien staan, net buiten het sterrenbeeld de maagd. Over een paar dagen bij heldere hemel weer veel vallende sterren, maar reeds nu zag ik er één.
Het vuurwerk minderd, de sterrenpracht blijft over en is behoorlijk intens op deze maanloze avond en ik moet het erkennen: ze is mooier dan het mooiste vuurwerk.
Kijken naar de sterren is het mooist als je ze ziet als vroeger, zonder die later tussengeschoven afstand. Sterren die dichtbij zijn, zonder die kunstmatige en huiveringwekkende leegte die er niet is tussen zij en mij.
Sterren kijken naar mij en ik kijk naar de sterren, we kennen en herkennen elkaar, in stilte, we slaan even vluchtig de pink in elkaar, niemand die het ziet, en hebben geen geluid en herrie nodig.
Zoals het vuurwerk.
Aldus schreef ome Willem.
---
